|
|
№
1(47)/2009
Галерэя
Год святога Паўла
Інтэрв’ю
Ad Fontes
Пераклады
Magisterium
ВЕРА & CULTURA
Роздум
Паэзія
Мастацтва
Нашы святыні
In memoriam
Ніл ГІЛЕВІЧ
СЛОВА ПРА НЕЗВЫЧАЙНУЮ ЛІРА-ЭПІЧНУЮ ПАЭМУ НІНЫ МАЦЯШ «ГАРНУСЯ!», ЯКУЮ ЯНА ПІСАЛА АМАЛЬ ТРЫЦЦАЦЬ ПЯЦЬ ГАДОЎ Вачыма візітатара
|
ЖЫЦЦЁ І ДЗЕЙНАСЦЬ
|
Густаў Дарэ. Святы Павел у сінагозе. |
50–52 гады — св. Павел здзейсніў другое місійнае падарожжа. Ён зноў вырушыў з Антыёхіі Сірыйскай, але на гэты раз па сушы праз Тарс, Дэрбэ, Іконію і Антыёхію Пісідыйскую. Пасля праз Фрыгію і Лідзію дасягнуў Траады над Эгейскім морам, адкуль на караблі выплыў у Саматракію і Неапаль, затым — у г. Філіпы ў Македоніі і такім чынам дабраўся да Еўропы. У дарозе да місіянераў далучыўся Цімафей. У Філіпах яны былі збітыя розгамі і арыштаваныя на адзін дзень. Адтуль Апостал народаў рушыў у Тэсалонікі і Бярэі. У Афінах ён сказаў сваю знакамітую вялікую прамову, затым адправіўся ў Карынт, Эфес, Ерузалем, пасля чаго вярнуўся ў Антыёхію Сірыйскую. Падчас гэтага падарожжа св. Павел заснаваў шмат супольнасцяў і напісаў частку сваіх пасланняў.
54–58 гады — св. Павел здзейсніў трэцяе місійнае падарожжа. Ён вырушыў з Антыёхіі Сірыйскай і па сушы праз Тарс, Дэрбэ, Лістру, Іконію, Антыёхію Пісідыйскую накіраваўся ў Эфес, шматлікія жыхары якога прынялі вучэнне, што абвяшчаў св. Павел, і пачалі нішчыць язычніцкіх бажкоў, а таксама ўсё, звязанае з імі. З Эфеса Апостал народаў рушыў у Македонію і Грэцыю. Ён хацеў дабрацца да Сірыі, але ў выніку змовы — юдэі намерваліся забіць яго — быў вымушаны вяртацца. На караблі ён даплыў да Эфеса. У дарозе св. Павел пісаў чарговыя пасланні, а ў Мілеце сказаў развітальную прамову, бо ўжо чакаў сваёй смерці. Пасля праз Радос ён даплыў да Тыра, а адтуль праз Цэзарэю трапіў у Ерузалем, завяршыўшы сваё трэцяе і апошняе місійнае падарожжа.
58–60 гады — св. Павел быў на два гады зняволены юдэямі ў Цэзарэі. На працягу гэтага часу ён не раз знаходзіўся у смяротнай небяспецы, таму што юдэі спрабавалі забіць яго.
60 год — св. Павел прыбыў у Рым, дзе быў зняволены пад хатнім арыштам. Па дарозе яго карабель разбіўся ля ўзбярэжжа Мальты, дзе Павел знаходзіўся тры месяцы. Пасля вызвалення ў наступныя гады падарожнічаў па Іспаніі, Эфесе, быў на Крыце і ў Македоніі, абвяшчаючы Божае слова.
66 або 67 год — у час кіравання імператара Нерона, пасля спалення Рыма, у якім былі абвінавачаны хрысціяне, Паўла арыштавалі і асудзілі на смерць праз адсячэнне галавы. За дату яго смерці Касцёл прыняў 29 чэрвеня.
IV стагоддзе — у рымскай святыні за мурамі быў знойдзены надпіс «Pavlo Apostolo Mart», зроблены на магіле св. Паўла. Пасля на гэтым месцы была ўзведзена Базыліка св. Паўла за Мурамі.
* * *
25 студзеня — Каталіцкі Касцёл адзначае свята навяртання ў хрысціянства святога апостала Паўла.
29 чэрвеня — урачыстаць святых апосталаў Пятра і Паўла.
«Жаданне ёсць ува мне, але зрабіць добрае не знаходжу як. Бо добрае, якое хачу, не раблю, а благое, якое не хачу, раблю. Калі ж раблю не тое, што хачу, ужо не я раблю гэта, але грэх, што жыве ўва мне» (Рым 7, 18–19).
«Мы ўратаваныя праз надзею» (Рым 8, 24).
«Калі Бог за нас, хто ж супраць нас?» (Рым 8, 31).
«Перамяняйцеся праз абнаўленне розуму вашага» (Рым 12, 2).
«Усё мне можна, але не ўсё карысна; усё мне можна, але я не дазволю хоць чаму-небудзь валодаць мною» (пар. 1 Кар 6, 12).
«Калі некаму здаецца, што ён стаіць, няхай глядзіць, каб не ўпасці» (1 Кар 10, 12).
«Cмутак, які паходзіць ад Бога, ператварае навяртанне ў збаўленне» (пар. 2 Кар 7, 10).
«Моц удасканальваецца ў слабасці» (2 Кар 12, 9).
«Няхай кожны аналізуе ўласныя ўчынкі, тады будзе мець пахвалу не толькі ў сябе, а ў іншага» (пар. Гал 6, 4).
«Пакуль маем час, будзем рабіць дабро ўсім» (пар. Гал 6, 10).
«Разам з усім вазьміце шчыт веры, якім зможаце пагасіць усе распаленыя стрэлы злога» (Эф 6, 16).
«Я ўмею быць і ў прыніжэнні, умею быць і ў дастатку; я прывучыўся да ўсяго» (Флп 4, 12).
«Усё магу ў тым, хто ўзмацняе мяне» (Флп 4, 13).
«Усё правярайце, трымайцеся добрага» (1 Тэс 5, 18).
«За ўсё дзякуйце» (1 Тэс 5, 21).
«Для чыстых усё чыста, а для апаганеных і няверных няма нічога чыстага» (пар. Ціт 1, 15).
«А дзе памножыўся грэх, там яшчэ больш памножылася ласка» (пар. Рым 5, 20).
«Хто сее скупа, той скупа і пажне, а хто сее шчодра, той шчодра і пажне» (2 Кар 9, 6).
«Не дазволь злу перамагчы цябе, але зло перамагай дабром» (Рым 12, 21).
«Я ўжо праліваюся, як ахвяра, і настаў час майго адыходу. У добрай барацьбе я змагаўся, бег скончыў, веру захаваў» (2 Цім 4, 6–7).
|
|