|
О вы, красуні-літвінкі,
І вы, сёстры іх, сарматкі,
Абодвух краёў пярлінкі,
Пагутарым пра апраткі!
Багіні вы нашы і пані,
Ўладаркі думак і душаў,
Я клічу, што моцы стане:
Ўступіцеся за кунтушы!
Да моладзі кліч звярніце,
Што хоча ўбірацца модна:
Насіце сваё! Насіце,
Ў чым продкі хадзілі годна!
Ды выкіньце строй чужацкі!
Вы — ўнучкі Ягайлы, Пястаў,
У кім яшчэ дух сармацкі
Зусім не змалеў, не згаснуў,
Скажыце вы тым паршыўцам,
Каханым, абранцам лёсу,
Хто ў моднікі ўжо пашыцца
Паспеў дзеля пыхі й форсу:
Нягоднікі вы, дый годзе!
Распесцілі густы модай:
Бацькоўскі кунтуш не ў модзе!
Зняважаны годны продак!
А мы ўжо не маем сілы,
Вярнуць яго ўласным імпэтам,
Таму просім нашых мілых,
Не сорамна нам за гэта.
Бо і стратэг-палкаводзец1,
Што грэкам прынёс збаўленне,
Чый флот у марской прыгодзе
Персаў сказаў на знішчэнне,
І той казаць не стыдаўся,
Што жонка — яго ўладарка!
Чаго ж так не ў смак вам даўся
Мой кліч, што пыхлівым каркам
Вы грэбліва ўбок вядзеце?
Ды я паўтару стакротна:
Кунтуш, спадары, надзеньце!
Не будзе душы гаротна!
О вы, нашых сэрцаў пані,
Прасіце насіць кунтушы!
Кунтуш дзецюка не зганіць,
Каханне ж няхай узрушыць
На годныя ўчынкі! Твары
Вусамі няхай упрыгожаць!
І здзейсняцца продкаў мары:
Дух рыцарства край прымножыць!
На плечы — кунтуш сармацкі,
На пояс — палаш дзядоўскі,
Якім дзед у час ваяцкі
Па карках лупіў маскоўскіх.
Скажэце вы смела слова:
Хто носіць кунтуш, той стане
Маёю душы паловай,
Руку яму дам і каханне!
Бо дзеля каго ж Ягайла
Змяніўся на Ўладзіслава?
Адкуль у Польшчы заззяла
Хрыстова слава і права?
Жанчына таму прычына,
Каханне кіруе светам!
З ім робіцца ўсё магчымым,
Гартуецца дух пры гэтым.
Цяпер не пазнаць з адзежы
Нашчадкаў былых сарматаў.
Да бітвы іх слаць належыць,
Да брамы смаленскай вартай.
Калі яшчэ здатны да бою,
І мужныя маюць душы,
Свайго хай не ганьбяць крою,
Не грэбуюць хай кунтушам!
Даводзьце, матулі, словы
Сынам, а каханым панны:
Кунтуш як вянец лаўровы,
Ён знак перамог і славы.
Няхай памяць продкаў чынна
З кунтушам і дух адраджае,
Сціраюць адметнасць Айчыны
Ўлада, мова, апратка чужая!
А продкі ў сваёй годнай шаце
Чалом прад царамі не білі!
Не йшлося аб краю ўтраце,
Калі кунтушы мы насілі.
| 
