ВЕРШЫ

Подых радзімы Ой ты радасць мая — адвечная Камянецкая старана! Бачу відную Белую Вежу я, Так далёка яна відна! Мне яна падаецца відушчаю. Мкнуцца словы з грудзей: добры дзень! І насустрач з вячыстае пушчы мне Думнай песняй Лясная ідзе.

Бібліятэка імя У. М. Ігнатоўскага У Камянцы бібліятэка Спрыяе шчодра чалавеку — Тут вечна верніцы шчыруюць, Увагай чытачоў чаруюць, Сваім багатым інтэлектам, Інтэлігентнасцю сваёй. Тут людзі і зімой, і летам Да кнігі горнуцца душой. Храм кнігі я цаню такі, Перадусім люблю за тое, Што Ігнатоўскага святое імя шануюць землякі. P.S. Асобная, напэўна, тэма: Гісторык даў нам шмат святла, Ды рэпрэсіўная сістэма З жыцця вучонага звяла.

Ружаны Веры Шамяцюк Люблю малыя гарадкі я. Бяру для прыкладу Ружаны. Тут людзі шчырыя такія, Любові вартыя, пашаны. Пра вучняў добра школа дбае — Паэтаў запрашае школа; Народ змястоўна пажывае; Царква не сварыцца з касцёлам. Ружаны, вам вякоў нямала. Люблю я з вамі сустракацца. Тут беларускі дух трывалы, Ён абяцае патрымацца… Хоць у жыцці не ўсё і гладка, Сапраўдны можа цуд адбыцца — На радасць продкам і нашчадкам Сапегі замак аднавіцца.

Над кнігаю лёсу Ці ў небе смутак жураўлёў, Ці звонкі спеў жаўронкаў, Гартаю на зямлі дзядоў Свайго жыцця старонкі. То сэрца радасць ахіне, А то журба агорне; Бывае гэтак цяжка мне: Гару ў сумлення горне… Яшчэ з людзьмі і да людзей Ідзе мая дарога. Ад маладосці чым далей Мой шлях — бліжэй да Бога. Я чую ў снах і наяву, Што на зямлі нялішні, І разумею, што жыву Я ласкаю Найвышняй. Мне б гэты шлях зямны прайсці, Імя каб не запляміць, Любоў не страціць у жыцці І дар высокі — памяць.

Memento mori 1 Старажытная мудрасць даецца — Дэвальвацыі не паддаецца, Ні іржы і ні цвілі на ёй — Неўміручасцю ззяе сваёй. Я шаную лацінскі выраз, Для мяне ён крылата вырас — Памагае дабро мне цаніць, Не паддацца хлусні, мітусні. З ім, напэўна, і не расстануся, Успамінам пакуль не стануся… Наталяюся ў мудрасці моры Ачышчальным: «Memento mori»! 2 Самаўлюбёна, без аглядкі Уверх ідзеш дарогай гладкай. Ды, хоць пакуль не зведаў зморы, — Memento mori! Валіцца з неба будуць грошы, Купацца станеш у раскошы, Кагось пакінеш лёгка ў горы… Memento mori! Фінал чакае невясёлы. Як і прыйшоў, ты пойдзеш голы, Забыты ў часе і прасторы. Memento mori!

Нязвыклы сон Пасля Вялікае Айчыннай Ваеннай цяжкае бяды Я школьнік быў. Тады краінай Вусаты правіў правадыр. Яго скрозь ведалі усе, Кругом партрэт яго вісеў, Апроч таго, яго партрэт На нас глядзеў з усіх газет… Пад вечар неяк сек я дровы, А ноччу дзіўны ўбачыў сон: Упаў партрэт правадыровы (Чамусь марудна падаў ён), Сарваўся з белае сцяны… Пазней быў скон правадыровы. Пазней паўсталі праўды словы, Што правадыр — ад сатаны. Ён — параноік-ліхадзей, І на рахунку на ягоным Забітых многія мільёны Сумленных, праведных людзей. …Партрэты скрозь яго здымалі І з гэтай дзеяй ва ўнісон Тырана людзі пракліналі. А я свой дзіўны ўспомніў сон.

Навагодні тост Бацькаўшчына, з Новым годам! Будзь і з хлебам ты, і з мёдам, Плённай працай на палях, І з праўдзівым словам родным, Рухам велічным народным За шырокі шлях свабодны, Незалежны шлях! Любы край, па Божай волі Мужна кроч да шчаснай долі, Вызваляй сыноў з астрогаў, Ачышчай ад хламу дом, Дай мне веры ў перамогу — Блізкую — дабра над злом.