ВЕРШЫ

Супярэчнасць Сэрца, розум, вы заўсёды Ў спрэчным між сабой імпэце, Як агонь з вадой! — Ці ж згоды Вы калісьці дасягнеце? Чаму, калі прадракае Лёс, што заўтра шчасце будзе, Сэрца чула ў слязе тае? Галава ўпадзе на грудзі? Чаму думка, не спавіта Смуткам, сэрца боль не дзеліць? Часта ў жартах размаіта У тузе нас развяселіць… Розум, ты і ў пекла зрынеш! Між паразаў сэрца граеш, Кветкі кідаеш руіне, Над памерлымі спяваеш. Калі ў роспачы бядачай Смехам з вуснаў плач сатрэцца, Цяміш, брат, што гэта значыць? — Гэта, брат, кпіць розум з сэрца. [1856]

Д-а З.[ыгмунта] Ч.[аховіча] Люблю, Зыгмунце, твае ўсе шалы, Бо й сам шалеў і шалею! І ў маім сэрцы пачуцці гралі, Свяцілі ясна надзеі. Надзея, вера ўзнімалі дух мой У вечным з цемрай змаганні, Калі ноч навокал, і ўсё ў ёй глухне, Я ў золаце бачыў ранне. І калі іншыя ў кнізе лёсаў Чыталі прысуд нядолі, Я звычай продкаў над ім узносіў — Грудзьмі падаў шчыра ў поле; Калі дождж слёзаў ліў не салодкі, А праца рукі знясіліць, Грабцоў я новых для нашай лодкі Шукаў у мройлівай хвілі. І, хоць любоўю гару да брата, Бывала, жадаў бы грэшных Супроць той цноты караць заўзята Агнём і мечам дарэшты. Бывала, што, каб дапясці мэты, Мог рaдзіць ганебны ўчынак; З усіх жаданняў, з прагненняў гэтых Застаўся адно — ўспамінак. Таксама, як і табе, часамі, Чароўны мне тварык сніцца: Пад чорнымі, быццам ноч, брывамі Б’юць позіркі бліскавіцаў. І сёння я не згубіў запалу, Гараць два ў душы праменні: Адным я ўзняў бы бляск ідэалу, Раз’ясніў свету збавенне; Другім раздзьмуў бы пажар кахання І любых вачэй цудоўнасць, Змяніў на вечнае ззянне рання Ўспамінаў мінулых цёмнасць. Разам, Зыгмунце! О не! — Хай дзеліць Нас ростань шляхоў і даляў, А кожны ў новых жыццёвых дзеях Здалёк хай сябра ўзгадае. Бо, можа, шчыльны поціск далоні Дасць холад адчуць ўзаемны, Бо, можа, зблізіўшы нашы скроні, Ў вачах знойдзем бездань цемры. Можа, на месцы пачуццяў даўных У нас адно засталіся Ў грудзях згарэлыя пусткі, багны Ды змарнаваныя высі. Злы свет і людзі… Спынюся, браце, Бракуе дыхання, ўрэшце… З табой злучу ўсё сваё багацце Пачуццяў, думак — ва ўсмешцы. [1856]

Пераклад з польскай мовы Ірыны Багдановіч.

[Laskarys, J.] Kartki z życia, zebrane przez Jerzego
Laskarysa. — Wilno, 1856. Паколькі ў выданні вершы
не датаваныя, у квадратных дужках падаецца
дата публікацыі верша ў гэтай кнізе.

Гл. таксама:
ЯЗЭП ЯНУШКЕВІЧ :: З РОДУ ПАЛЕАЛОГАЎ, АБО ЮРЫ ЛЯСКАРЫС — НЕВЯДОМЫ ПАЭТ І ПАЎСТАНЕЦ… ::