Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
3(29)/2004
Падзеі
На кніжнай паліцы
Галерэя

СВЯТЫ ЯН НА ПАТМАСЕ
Мастацтва

«КРЫЖУ ТВАЙМУ ПАКЛАНЯЕМСЯ...»
Пераклады

АЙЦЕЦ АНТОНІУ ВІЭЙРА

ДЗЕНЬ ПЕРАМОГІ, АСВЕЧАНЫ МАЦІ БОЖАЙ

ВЕРШЫ
На шляху веры
In memoriam
Паэзія

ВЕРШЫ
Мастацтва
Пераклады
Хрысціянская думка
Пераклады

ПОЙДЗЕМ ЗА ІМ!
Бібліятэка часопіса «Наша вера»

КНІГА, ПОЎНАЯ СВЯТЛА
Нашы святыні
На кніжнай паліцы

«FIDEI TESTIS»

27 верасня 2004 г. Святы Айцец Ян Павел ІІ уручыў кардыналу Казіміру Свёнтку, Арцыбіскупу Мінска-Магілёўскаму, спецыяльную ўзнагароду «Fidei testis» («Сведка веры»), прысуджаную Інстытутам Паўла VI у г. Брэшыя (Італія) падчас сімпозіума, прысвечанага 25-й гадавіне заснавання Інстытута.

Папа адзначыў, што «ўзнагарода Fidei testis — гэта тытул, які больш за ўсе іншыя адпавядае хрысціяніну, а яшчэ больш пастыру, які мае кардынальскую годнасць і які даў вернае і мужнае сведчанне Хрысту і Яго Евангеллю ў цяжкія гады пераследу Каталіцкага Касцёла ва Усходняй Еўропе».

«У хуткім часе пасля Вашага святарскага пасвячэння, — нагадаў Папа, — Божы Провід паклікаў Вас прайсці па via crucis (крыжовым шляху — заўв. рэд.) пераследу, супольным з пакутамі хрысціянскага народа, даверанага Вам, асабіста несучы крыж зняволення, несправядлівага абвінавачвання і цяжар катаржнай працы ў лагерах у знясіленасці, голадзе і холадзе».

Узгадваючы словы кардынала «магчыма было выжыць толькі дзякуючы веры», Ян Павел ІІ сказаў: «І Пан Бог адарыў Вас моцнай і мужнай верай дзеля таго, каб вытрываць у гэтым доўгім і цяжкім выпрабаванні, пасля якога Вы вярнуліся ў супольнасць Касцёла як яшчэ больш годны веры сведка Евангелля: Fidei testis».

«Словам і прыкладам, — завяршыў Святы Айцец, — Вы аб’явілі ўсім, як веруючым, так і няверуючым, праўду Хрыста — Святла, якое асвячае кожнага чалавека».

Прамова Прэзідэнта Рады
Інстытута Паўла VI у Брэшыі
доктара Джузэпэ Камадзіні

Ваша Святасць!

З нагоды святкавання 25-годдзя сваёй дзейнасці Інстытут Паўла VI пастанавіў адзначыць таго, хто стаў сведкам веры ў цяжкія гады, спецыяльным ушанаваннем, названым «Fidei testis», якое было прысуджана кардыналу Казіміру Свёнтку.

Тое, што цяпер гэтая ганаровая ўзнагарода будзе ўручана кардыналу Вашай Святасцю, выклікае глыбокае хваляванне і вялікую радасць.

Гэта супадае з закрыццём ІХ Міжнароднага Сімпозіума, арганізаванага Інстытутам, які быў прысвечаны вывучэнню і больш глыбокаму асэнсаванню дэкларацыі ІІ Ватыканскага Сабору «Dignitatis humanae».

Прысутнасць біскупа Брэшыі, кардыналаў, якія з’яўляюцца сябрамі Камітэтаў Інстытута Паўла VI, а таксама монсіньёра Паскуале Маккі ды іншых сяброў арганізацыйнага, навуковага і выканаўчага камітэтаў, з’яўляецца выразам удзячнасці Вашай Святасці за такую значную сустрэчу і выяўляе духоўную блізкасць з Мінска-Магілёўскім арцыбіскупам.

Сапраўды, Яго Эмінэнцыя кардынал Свёнтэк з’яўляецца сапраўдным сведкам веры, які перажыў вельмі драматычныя падзеі ў часы савецкага рэжыму. За веру ў Хрыста ён быў падвергнуты цяжкаму пераследу, у выніку якога два месяцы правёў у камеры для асуджаных на смерць, а таксама доўгія гады пакутаваў ад цяжкага зняволення і прымусовых працаў у лагерах Марыінска, Варкуты і Інты.

Зразумела, што гэта — вельмі сціплая ўзнагарода за такое каштоўнае жывое сведчанне, але такім чынам мы жадаем выказаць таму, хто яе атрымлівае, глыбокае, жывое захапленне і шчырую ўдзячнасць, а таксама хочам нагадаць нам самім і ўсяму нашаму заходняму свету пра вялікую драму, узгаданую нядаўна Вашай Святасцю, калі Вы казалі аб «“незлічонай колькасці мучанікаў за веру”, якія сталі ахвярамі рэлігійнай нянавісці ў ХХ стагоддзі ў розных краінах Еўропы, і якія і сёння ў некаторых частках свету ўсё яшчэ церпяць цяжкія выпрабаванні за прыналежнасць да Хрыста і Яго Касцёла».

Гэтая адзнака, якую з нашых сціплых і бедных рук уручае сам Намеснік Хрыста, становіцца сімвалам салідарнасці яшчэ больш узнёслай і ёмістай: салідарнасці Касцёла, і ў гэтым наш Інстытут бачыць заслужаную ўзнагароду таксама і за свой уклад, а менавіта – быць годным рэхам голасу Паўла VI, які ў розных абставінах таксама гучаў, цвёрда і рашуча, у абарону рэлігійнай свабоды і чалавечай годнасці.

Так, прамаўляючы 21 чэрвеня 1976 г. да Святой Калегіі кардыналаў, гэты голас сказаў: «Калі мы цяпер уважліва паглядзім на становішча ў свеце, у прыватнасці на тое, што датычыць Каталіцкага Касцёла і хрысціянства, то, на жаль, абавязкова заўважым, што ёсць шмат абмежаванняў, недахопаў, а часта – адкрытай несправядлівасці, якія выклікаюць шкадаванне і непрыманне. Няма патрэбы ўзгадваць канкрэтныя падзеі, як нядаўнія, так і ўсё яшчэ актуальныя, якія мы маем на ўвазе: падзеі, поўныя пакутаў і гераізму. Закранаем жа мы гэта для таго, каб пазбегнуць уражання, што Святы Пасад забудзецца пра гэтыя падзеі ці згодзіцца іх прыняць з цягам дзесяцігоддзяў, а перш за ўсё для таго, каб запэўніць нашых сыноў і дачок, якія сталі і ўсё яшчэ становяцца ахвярамі гэтых падзеяў, што іх вернасць нам вядомая і што іх схаваныя пакуты заўсёды перад намі, а таксама што мы падзяляем з імі надзеі і малітвы».

Ваша Святасць,
шчыра дзякуем Вам і просім ласкава прыняць самыя цёплыя пажаданні, якія з глыбіні сэрцаў складаем Вам як нашаму Святому Айцу, які нас асвячае.

З прамовы
кардынала Казіміра Свёнтка

Прымаю гэту ўзнагароду не толькі як адзнаку маёй асобы, але, перадусім, як узнагароду для вернікаў нашай зямлі, якія зносілі камуністычны рэжым і захавалі веру ў тыя часы. І асабліва трэба пакланіцца бабулям, дзякуючы якім каталіцкая вера была перададзена будучым пакаленням. Гэта ім мы павінны дзякаваць за веру, якая не знікла назаўсёды з гэтай зямлі, падданай цяжкаму пераследу. І хоць не заплацілі яны крывёю за вернасць сваёй веры, усё ж такі іх жыццё насіла на сабе адзнакі пакутніцтва. Шмат яшчэ ёсць герояў, якія застаюцца ў ценю гісторыі і чалавечай памяці, але гэта тыя, пра якіх пісаў св. Ян: «Гэта тыя, што прыйшлі з вялікага гора; яны памылі вопраткі свае і выбелілі вопраткі свае ў крыві Ягняці» (Ап 7,14). Кожная парафія, кожная вёска, нават больш — кожная сям’я — маюць сваіх сведкаў веры, якія дзеля яе пакутавалі, а некаторыя з іх аддалі за яе сваё жыццё.

Святарскае пасвячэнне я атрымаў 8 красавіка 1939 г. і магу сказаць, што меў толькі некалькі месяцаў нармальнага жыцця, гэта значыць такога, аб якім пішацца ў падручніках пастаральнай тэалогіі. 1 верасня таго года пачалася Другая сусветная вайна. З гэтага моманту распачынаецца маё нязвыклае жыццё. Найперш — савецкая акупацыя, потым – нямецкая; смяротны вырак быў аднолькавы як ад першых, так і ад другіх акупантаў. Потым — дзесяць гадоў лагераў. Пасля выйсця на свабоду паўстала пытанне: куды ісці? Дзе знаходзіцца мой дом? Хто застаўся жывы з маіх блізкіх, дзе мая сям’я, сябры, хто выжыў? Урэшце я прыехаў у Пінск, дзе з вялікаю цяжкасцю атрымаў дазвол на выкананне святарскай паслугі. І пацягнуліся доўгія гады савецкай рэчаіснасці, супраціўленне справе злога заўсёды пад пагрозаю, што ў мяне могуць адабраць дазвол на святарскую працу альбо сашлюць назад, туды, адкуль я толькі што вярнуўся. Кожны дзень быў змаганнем за кожную душу верніка, а прапорцыі ў гэтай барацьбе былі такія, як паміж Давідам і Галіяфам, з тою розніцаю, што ў маім выпадку Давід не меў нават прашчы. Здавалася, што свабодны свет забыў нас, абдымаючыся з нашымі пераследнікамі ў пошуку спакою і бяспекі. Калі свет радаваўся паяднанню з камуністамі, тут нішчыліся касцёлы, паміралі святары, а вернікі пастаянна пераследаваліся за іх веру. Нават цяпер шмат ёсць тых, хто не хоча чуць пра злачынства камуністаў і думае, што камунізм быў толькі бязвіннай рамантычнай прыгодай, якая не прынесла ніякага зла. Але Пан Бог большы за нашую слабасць і ўяўленне. Як напісана ў кнізе Эклезіяста: «Ёсць час знішчаць і час будаваць».

Бязмерна дзякую Пану Богу за гэтую ласку, за тое, што перажыў доўгія гады пераследу і цяпер магу быць сведкам і ўдзельнікам свабоды, адраджэння і развіцця Касцёла на Беларусі. Гэта сапраўды вялікая радасць — бачыць поўныя касцёлы вернікаў, бачыць Касцёл, які расце. (...)

Рэдакцыя часопіса «Наша вера» сардэчна віншуе ксяндза кардынала з гэтаю высокаю ўзнагародаю, а таксама з юбілеем 90-годдзя, які наш арцыпастыр адзначыў 21 кастрычніка.

Шчыра дзякуем Яго Эмінэнцыі за прыклад непахіснай і мужнай веры, за праўду Хрыста, якою асвячае нашыя сэрцы, і жадаем, каб добры Бог адарыў ксяндза кардынала ўсімі патрэбнымі ласкамі, а Маці Міласэрнасці заўсёды атуляла Яго сваёю нястомнаю апекаю.


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY