Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
1(31)/2005
На кніжнай паліцы
Галерэя
Мастацтва

УНЕБАЎШЭСЦЕ ПАНА
Пераклады

СМЕХ САРЫ
Падзеі
На шляху веры
Паэзія

ВЕРШЫ

ВЕРШЫ
Пераклады

МАЛІТВЫ ЗА ВОЛЮ

ВЕРШЫ
Проза

З ДАРОГІ
Кантрапункт

NON NOBIS, DOMINE...
Музыка
Постаці

ВЫСАКАРОДНАЕ ЖЫЦЦЁ
Хрысціянская думка

ЕВАНГЕЛЛЕ — ГЭТА ПРАЎДА
Бібліятэка часопіса «Наша вера»
Успаміны

НЕ ПАКІДАЙ НАС, ВЕРА
Роздум

З ДОМУ ДУХОЎНАГА
Юбілеі

НА МЯЖЫ МАГЧЫМАГА СПАЗНАННЯ


Сяргей Законнікаў нарадзіўся 16 верасня 1946 г. на Віцебшчыне. Скончыў БДУ. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь імя Я. Купалы, Літаратурнай прэміі імя А. Куляшова, міжнародных літаратурных прэмій Польшчы і Украіны. Друкуецца з 1963 г. Аўтар чатырнаццаці кніг паэзіі, публіцыстыкі, эсэ і нарысаў, а таксама кніг, выдадзеных на іншых мовах: «Чорны конь апакаліпсісу» (Варшава, 1996), «Шлях душы» (Сафія, 2002). Займаецца таксама перакладчыцкай працай. Жыве ў Мінску.
 

ЛІСТЫ ВЕЧНАСЦІ

Праплываюць у небе аблокі няспешна –
Гэта вечнасць свае пасылае лісты,
Каб да ісціны мудрай, журлівай і ўсцешнай,
Хоць на колькі хвілін далучыўся і ты.

Піша вечнасць лісты без пяра, без паперы,
Сэнс вялікай надзеі дыктуе цішком.
Сам палёт аблачын, нібы тайнапіс веры,
Пераймае душа, каб не быць пад замком.

Паляціць і яна за нязнаныя межы,
І ў нязвыклым шляху не заўважыць сама,
Як зліецца з абсягам, што Волі належыць,
У якім ні канца, ні пачатку няма.

 

РАМОНТ

Ад сумятні ўцякло мястэчка,
Спакой дрымотны навакол.
Сніць дні мінулыя над рэчкай
Напаўразбураны касцёл.

Высока на сцяне бярозка
З чырвонай цэглы прарасла.
Над цвінтаром, травой зарослым,
Павольна кружыцца пчала.

Ды ёсць прыкметы ратавання:
Брусы, гарбыль ляжаць радком.
Аблепяць соты рыштаванняў
І гэты стромкі Божы Дом.

Ён ажыве святой патрэбай,
Каб людзі да надзей ішлі,
Каб тое ім дарыла неба,
Што не знайшлося на зямлі.

І я цяжар сляпой сваволі
Балючым роздумам крышу...
Яна не позніцца ніколі –
Пара рамантаваць душу.

 

* * *

Не думай, чалавек, што ты забыты
У гэтым свеце, дзе хапае зла,
Што доля адвярнулася нібыта,
Ці зноў бачком у нечым абышла.

Не думай, што твой плён – пусты і марны,
І можна кінуць рупнасці кайло.
Глядзі, як ранкам у нябёсах хмарных
Чароўнай кветкай сонца расцвіло.

За намі наглядаюць вочы Бога,
Яны заўжды не скупяцца святлом.
Не думай, што ў тупік вядзе дарога,
Што ўсё ў быцці людзей пайшло на злом.

Пакуль яшчэ прадвеснікі не трубяць...
Жыві спакойна на сваёй зямлі,
Не думай, што цябе ніхто не любіць,
Лепш сам любоў да бліжняга спялі.

 

БОЖЫ ДАРУНАК

З першых хвілін да апошняга дня
Дыхае мовай жывой, як паветрам,
Там чалавек, дзе шануе радня
Божы дарунак – галоўны і вечны.

З ёй, як на крылах, на волю ляціш,
З ёй не загіне душа і ў аковах.
Несці свой крыж і ўзыходзіць на крыж
Вучыцца ў Госпада родная мова.

Хоць нашы вусны спрабуюць замкнуць,
Хоць гвалт і страх пераціснулі горла,
Трэба прыняць беларусам віну,
Трэба вяртаць непаўторнасці голас.

Будзе нязводным народ, у якім
Слова і душы трымаюцца злітна.
Мова любая – стасунак людскі,
Родная мова – да Бога малітва.

 

ДАРОГА

Шляхі вялі, гулі, плылі...
Дзе толькі ні насіла
Мяне па глобусе Зямлі
Дапытлівасці сіла.

Сваёй мяцежнасцю скарыў
Натхнення геній смелы:
Антычных гарадоў муры,
Сікстынская капэла.

Запамінала ўсё душа,
І ёй было не посна –
Нямецкі грунт, французскі шарм,
Амерыканскі поступ.

А ў сэрца наплывала шыр,
Сама, нібыта дзіва.
Карпаты, Альпы і Памір –
Паўсюль нага хадзіла.

Быў пада мною акіян,
Было рыгво вулкана.
Свет раскаціўся, як дыван,
Дарогаю сатканы.

Дарога падвышае дух,
Бадзёрыць, а найболей
Я ўпадабаў вандроўны рух
За адчуванне волі.

Той час хаваецца ў смузе,
Хоць помніцца заўсёды.
А конік крэўнасці вязе
Мяне да несвабоды.

Яна зыходзіць ад бяроз,
Ад студні нізкаватай,
Ад дажджавых халодных слёз
На шыбах сумнай хаты.

Ёсць на Зямлі такі куток,
Які адсуне ўсё набок,
І там мая дарога,
Як пёс, скруцілася ў клубок
І спіць каля парога.

 

МІЛОСЦЬ

Марынцы і Францішку

Недарэмна на ўскрайку жыцця
Столькі веры,
Надзеі,
Любові
Дораць дні, што імкліва ляцяць
І ў нязнанасць вядуць за сабою.

Чалавецтва няўрымслівы ўзрост
Усміхаецца ў дзеда на ўлонні,
Для мяне выбудоўвае мост
Над зямным і касмічным прадоннем.

Як бы вусцішна тут ні было,
У быцці, поўным гвалту і тлуму,
Ды маленькіх далоняў цяпло
Саграе невясёлыя думы.

Свет захліствае страху размах,
А душа подых існасці ловіць –
Акунаюся ў радасны пах
Ускудлачаных, мілых галовак.

І наступнае бачыцца мне
Вачанятамі ўнучкі і ўнука...
Не жуда, а мілосць ахіне
Міг апошні прад вечнай разлукай.


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY