Уладзімір Скарынкін нарадзіўся ў 1939 г. у Віцебску. У 1961 г. скончыў Рыжскі інстытут інжынераў грамадзянскай авіяцыі. Працаваў у Мінскім аэрапорце, Беларускім упраўленні грамадзянскай авіяцыі, у апараце Саюза пісьменнікаў Беларусі. Выдаў кнігі паэзіі «Буслы над аэрадромам», «Гукавы бар’ер», «Дазвольце ўзлёт», «Чацвёрты разварот», «Вугал атакі», «Пасадачныя агні», «Выратавальны плыт», «Лосвіда», «Размова на парозе», «Апошняе слова», а таксама тры кнігі для дзяцей. Пераклаў на беларускую мову і выдаў асобнымі кнігамі творы Мікалая Рубцова, Міколы Вінграноўскага, «Боскую камедыю» Дантэ Аліг’еры, «Дон Жуана» і «Прароцтва Дантэ» Джорджа Байрана. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы, Нацыянальнай прэміі Італіі і таварыства «Дантэ Аліг’еры». Жыве ў Мінску.

МАЛІТВА (Паводле Дантэ) О Дзева Цнотная, чый лік святы Быў для Францішка і для Аўгустына Увасабленнем Божай дабраты. Ты нарадзіла праведнага Сына, Чыя любоў не ведае канца. Асветлена нябесная краіна Святлом Твайго праменнага вянца. Ты мне дапамажы з зямнога дна Узнесціся пад Вечную Лампаду І ад грахоў ачысціцца спаўна. Дай позірку майму такую ўладу, Каб я, спавіты цемраддзю дарог, Угору – да Вярхоўнага Пагляду – Узняць яго бесперашкодна мог. Зрабі, Царыца, каб ішоў затым Я вернаю дарогай паслядоўна І Бога бачыў позіркам зямным. Уціхамір душу маю тактоўна. Зірні, як свеціцца душа мая І як далоні ўгору малітоўна Узняў з усімі вернікамі я.   АДЗІНЕЦ Нібы адчуваючы блізкі канец, Адрынуты ўсімі, пракляты, Праз лес непралазны, як лось-адзінец, Прадраўся ён — злы і зацяты. Каб уратавацца ад зграі людской, Пацёгся па мёрзлым балоце, Упэўнены ў тым, што душэўны спакой Ён зможа знайсці ў адзіноце. Нічога не чуў і не бачыў хадок. Не ўздрыгнуў і не схамянуўся Ён нават, калі неакрэплы лядок Пад ім крактануў і прагнуўся. Маланкаю бліснуў надлом наўскасы ... Ды грымнула громам завала, Пачуліся недзе людзей галасы — І гэта яго ўратавала.

 

БАЛАДА ПЕРАКЛАДЧЫКА (скарочаны варыянт) Прыгожую паэзію я выбраў У час цяжкі духоўнікам сваім, Хаця не адмаўляю вершаў белых, І з думкамі высокімі верлібраў. Калі знямог зусім, Яна заместа рук маіх знямелых Дала мне крылы для палётаў смелых. З пары далёкай той, нібыта сокал, У марыве блакітным я лячу Над грэшнаю зямлёй куды хачу Узнёсла, разняволена, высока. І адбівае кожнае крыло Далёкіх зор нязгаснае святло. (...) Каб да Высокай Праўды прычасціцца І ўбачыць Бога трыадзіны Лік, Я разам з Дантэ даляцеў да Раю. І мне цяпер амаль штоночы сніцца Мой мудры праваднік, З якім да зор я даляцець вам раю. Услед за ім я сёння паўтараю: « О Вечнае Святло! О Светач мілы, Які душу ператварае ў храм! Надай нязгасны бляск маім радкам, А памяці маёй дай столькі сілы, Каб іскру першародную нябёс Да землякоў ашчадна я данёс.» (...) А сёння я ізноў раскінуў крылы І ўжо лячу, Петрарка, за табой Туды, дзе звоняць Божыя званіцы І верай палымнеюць небасхілы, Нібыта неслух той, Што праставаў да сонца ў калясніцы, Ды стаў, на жаль, ахвярай навальніцы. Калі я ўзвышуся над грэшным светам, На дол дачасна з неба не ўпаду, Твае санеты ўсе перакладу І здавальненне прынясу эстэтам, Я зноў перахрышчуся: «Дзякуй, Бог, Што ты і ў гэты раз мне дапамог.»   * * * Сабор, як Хрыстос, уваскрос. Убачыш – у неба ўзляціш. Ён і абяскрыжаны нёс Высока і горда свой крыж.   * * * З уласнай памяццю я на нажах. Мне страшна быць з ёю сам-насам, Распятае неба на чорных крыжах Дагэтуль мне мроіцца часам. Я помню, як з ганка штурхнулі, затым На поезд пагналі ў калоне. Схуднелы малеча – жыў Духам Святым Я доўга ў нямецкім палоне. Кісліца густая каля ручая, А ў плоце калючым — ні дзіркі. Употай хрысцілася маці мая, Дзяліла паёк на прасвіркі. Ці ўбачыць сынок пераможны салют? Надзея на лёс і на Бога. Дзень светлы настаў – уваскрэшаны люд Хрыстосаваўся: «Перамога!» Смяяўся і плакаў Вялікдзень, які Павек не забудзецца мною. Я хрышчаны з вамі, мае землякі, Вайною і доляй адною.   * * * Не толькі мудрасцю біблейскіх кніг Я мудрасць Бога нашага спасціг, А й чалавечай мудрасцю зямной, А Ён сябруе ўсё адно са мной. Я зразумеў ахвярную душу, Бо сам такую ж у сабе нашу. І асвячае Ён мой аналой Намоленай выяваю сваёй. І я штодня Яго прашу: «О Бог! Дапамажы, каб я заўсёды мог Спакойна зносіць пахвалу і здзек І права меў сказаць: «Я — чалавек!»