 |
|
Рэчы (Cose)
Гэтую жменю зямлі,
што сабрала
для мяне рука твая чыстая
на Палацінскім узгорку1,
высыплю ў урну
з гліны пабляклай,
што на чырвоным беразе Селінунта2
мне падарыў рыбак, падаўшы
руку між хмызоў масцікі.
А ты не кажы,
што сэнс і час я губляю
свайго жыцця —
калі шукаю ў пяску
сонца і слёзы
сусветаў —
калі рэчам аддаю глыбіні
сваёй душы — і веру
ў бязмежныя цуды...
10 снежня 1933 г.
|
|
Нявер’е (Incredulità)
Зоркі — аднекуль выгнаныя
ветрам аблокі,
хто ведае, па якіх
незнаёмых гуляюць прасторах.
Учора прабеглі цені
па снежным пагорку,
як лёгкія пальцы.
Не мае вочы
туман запаўняе.
Брэйль, 3 жніўня 1934 г.
|
|
Сцяжынка (Sentiero)
Здорава гуляць па беразе ручаіны:
ня чутна крокаў, няма адчування
сыходу.
З высокай сцяжынкі відаць даліну,
а далёкія вяршыні на ўскрайку
раўніны, як бледныя скалы
на беразе ля прычала — думаеш:
якая цудоўная, якая пяшчотная зямля,
калі запавольвае сузіранне
заходу сонца
доўгімі сінімі ценямі збоку
горных хрыбтоў — ідзеш уздоўж ручаіны:
велічны спеў заглушае
смутак.
Брэйль, 9 жніўня 1934 г.
|
|
Абуджэнне ўначы (Risveglio notturno)
Вяртаешся з невядома якой цямрэчы,
з цяжкасцю набываеш адчуванне
уласнай вагі,
уласнай цеплыні,
а ноч дае
за твае намаганні
толькі шалёны грукат
чорнага дажджу
і крыкі ветру за шыбай.
Дзе быў Бог?
Мілан, кастрычнік 1931 г.
|
|
Снег (Neve)
Снежныя віхуры,
што вецер зрывае з дахаў,
ды іншы снег —
цішэйшы,
які чыясьці рука
таемная
зрывае з неба —
Віхуры халоднага снегу ў душы,
а ты не хочаш зразумець,
ты хочаш марыць,
сумная душа,
бедная душа,
усё яшчэ,
пакуль чыясьці рука
таемная
гэтаксама не разарве тваю мару,
як белае зімовае неба
і нешматлікімі сняжынкамі
яе развее
па ветры.
10 лютага 1932 г.
|
|
Радасць (Gioia)
Сонечнае ззянне
ўчора цябе сляпіла,
балючае,
нібы рана
ў невідушчых зрэнках.
Але сёння
сонечнае ззянне
не такое бліскучае
з-за бляску твайго:
ў бясконцым свеце толькі і ёсць,
што гэтае тваё ззянне
сапраўднае.
6 сакавіка 1932 г.
|
|
Страх (Paura)
Голая, як галінка
на начной раўніне,
вачыма шаленкі ўглядаешся ў цемру,
каб палічыць пасткі.
Як доўгі калхікум,
фіялетавым венчыкам прывідным
трымціш
пад чорным цяжарам нябёсаў.
Мілан, 19 кастрычніка 1932 г.
|
|
Вераснёўскі вечар (La sera a settembre)
Снежнае паветра ў гарах
цяпер напаўняе вёску званамі,
дзверы расхінутыя для худога
апошняга сена:
калі на вазы чапляюцца дзеці,
а па даліне расцвітаюць рэдкія, цёплыя
вокны асветленых хатаў,
з цемры — тады — да мяне далятаюць
калыханкі цыган, што спыніліся ля дарогі...
Пастура, 13 верасня 1937 г.
|
|
Туман (Nebbia)
Калі б мы сустрэліся сёння ўвечары
на бульвары, скутым туманам,
павысыхалі б брудныя лужыны
вакол нашага цёплага рыфа,
і мая шчака на тваім адзенні
была б пяшчотным уратаваннем жыцця.
Але гладкія твары дзяўчатаў
папрокам маім гадам: дрэва —
адзіны мой сябар у цемры дажджлівай,
і агні павольных фурманак змушаюць мяне баяцца,
баяцца і клікаць смерць.
27 лістапада 1937 г.
|
|
Новы год (Capodanno)
Калі б словы мелі смак снегу
сёння ўвечары, калі спевы —
і зоркі,
што не выказаць мовай...
Нерухомыя абліччы заблыталіся ў галінах
у небе маім цёмна-сінім:
і выпрабоўваюць,
мёртвыя ў святле далёкіх будынкаў,
незламаную ўсмешку маіх гадоў.
Мадонна дзі Кампільё,
31 снежня 1937 г. — 1 студзеня 1938 г.
|
|
Вольныя агні (Luci libere)
Гэта белае сонца поўніцца пяшчотай
на статуях бронзавых жанчынаў.
Ты б хацела знікнуць між дамоў, прачнуцца
там, дзе цягнуць вазы павольна
жалезныя краты ў поле —
там у вадзе каналаў плёскаюцца
дзеці на досвітку
і падаюць выявы таполяў.
Мы ў рытме танца
старога аргана
пабеглі б з ветрам па дарогах …
З сэрцам разутым
і зношанымі рэшткамі
радасці.
27 студзеня 1938 г.
|
|
На вайсковых могілках
(In un cimitero di guerra)
Такое белае некранутае покрыва
снегу
над вамі,
што ступіць на яго не смею
пасля доўгай прагулкі
па-над зямнымі шляхамі.
Для вас са свайго высокага ўлоння
леднікоў і камення апускае
павольна мантыю аблокаў
Чымон дэла Пала3.
Для вас маўчаць дарогі,
і яліны ў лесе маўчаць,
супыняючы
уздоўж даліны
парывы ветру.
Адломваю ад сасновага вецця
галінку ў выглядзе крыжа:
за браму пастаўлю яе
для ўсіх надмагілляў.
Але з гэтага боку брамы
прыціснутая
да агароджы
жалем сваім
глыбокім, што я жывая,
застануся,
і толькі тут супакою
вашым спакоем
мару
пра апошні прытулак.
(Сан Марціна) — Мілан,
12 студзеня 1933 г.
|
Пераклад з італьянскай мовы
Аксаны Данільчык.
Гл. таксама:
Аксана ДАНІЛЬЧЫК :: «ВЕРУ Ў БЯЗМЕЖНЫЯ ЦУДЫ»: АНТОНІЯ ПОЦЦЫ ::
- Адзін з сямі пагоркаў Рыма.
- Селінунт — горад у паўднёвай Сіцыліі.
- Чымон дэла Пала — самы вядомы пік горнай групы Пале-дзі-Сан-Марціно ў Даламітавых Альпах.
|
|
