 |
* * *
Ён наперад ведае
кожны мой уздых —
не тое што стогн.
І нешта такое ведае,
чаго мне зараз пабачыць
нельга нават здаля,
бо звыш майго зроку.
Ён — беражлівы, спагадлівы,
а я шчымлюся за ласкаю
і ў пару шарай гадзіны,
што сам-насам мушу адбыць...
Шчаслівая!
Магу сабе дазволіць
уздыхаць і стагнаць —
даверлівае дзіця
ля ног
Бацькі-Бога.
|
* * *
А можа вось зараз
толькі кволаю просьбай,
адно нясмелым зваротам
тваім — да Божае ласкі
і трымаецца хтосьці,
над пространню лёсу...
|
* * *
Не прапусціць, не зблытаць ані з чым
вывераны час дакладна іспыту —
запісана ад нараджэння быць
праверанай душы на вернасць
таму, пра што адно здагадваешся тут.
Боль абцяжарыць ці аблегчыць плоць?..
Назад альбо ўперад стыхія панясе
бездапаможнага нявольніка
выпрабавання?
А пры табе вясло тваё і лодка,
скарб сапраўдны ўвесь з табой.
Апала, што лістота ўвосень,
матэрыя, сабраная быццём.
Вяслуй па бурных водах смела
альбо ідзі, калі ўжо навучаны хадзіць,
услед за Тым, Якому шчыра абяцаў
яшчэ пры беразе народзін,
калі дамоўлена было й пра гэты міг і час —
заўжды, паўсюль быць верным абяцаў...
Вывераны час дакладна іспыту.
|
* * *
Няўжо апошняй сечы,
землятрусу, граду,
апошняй страты тут
ужо не абмінуць?
І папярэджаны наўпрост здаўна
наканавання не аспрэчыць чалавек...
Пачвара, распрасцёртая над светам,
Законы і Любоў, нахабная, глынае,
здратаванае карэнне ў кіпцюрах.
Растуць рады ахвярныя ўвачавідкі —
пакутнікі у белых вопратках
маўклівыя чакаюць...
Няўжо Армагедону быць,
і вызначана месца ўжо,
і расхінуты шаты часу?..
|
* * *
Усё, ці ж не ўсё ў прыродзе,
сэнсам адзіным, суцэльным,
з кропкі адной скіравана
і ўвасабляецца, несумяшчальнае бы,
выпадковае на чалавечы розум...
Залева ўскрайкам зімы,
як мусіў бы сівер марозіць.
Грамы па-над графікай крон —
прысадах і паркам зарослым,
што, ведама, грознай прыкметаю.
І раптам скрозь мокрую цемень
да самага сэрца — кліч жураўліны,
адхланне, святло й перамога.
|
* * *
Народжаным у смутак —
пазбыцца смутку як?!.
Калі паблытаны і дні, і ночы,
а душа, як той камяк балесны з
паразбіваных капіляраў, усіх сасудаў.
Можа ўжо пашкоджаных навек
памкненняў светлых і надзей...
Навек — ад нараджэння!..
Падумай толькі, дружа, сам —
нашто было б Яму,
Усемагутнаму Тварцу,
нас слаць сюды на здзек,
дзе кожным летам водар ліп
і музыкаю тхне зямля ў фіялетах...
Звычайна часта забываем мы,
народжаныя ў радасць і палёт,
што смутак толькі так — смуга,
і ёй часова засціць далягляд.
Навала полю шкодзіць,
як каласы стамляюцца да часу
цягнуцца верна ўвысь
і ва ўдзячнасці Ратая славіць.
Нашто было б... падумай, дружа.
|
* * *
І боль страты, канца —
выспа сыпучая,
багно ненаежнае,
вір укрутлівы —
аднойчы, бы раптам,
станецца вопытам.
Ручніком часу асушаны слёзы.
|
* * *
Месы арганнай шляхі
звалі кудысьці далёка,
настойліва вабілі высямі...
І жыццё вырастала ў жыццё,
нагадвала стукам салодкім
уладна знутры пра сябе...
Сына на стромах арганных
неяк застала аднойчы —
нібы добра знаёмаю сцежкай
імкнуў ён душою ўвысь.
|
|
|
