 |
* * *
Меднастволы сасоннік,
Белакоры бярэзнік,
Я ваш вечны палоннік
І нявечны равеснік.
Я з маленства па сёння
Пазычаю ў вас песні,
Меднастволы сасоннік,
Белакоры бярэзнік.
З чым, не ведаю, Заўтра
Мне пагрукае ў дзверы,
А пакуль яшчэ траўню
Разам з вамі я веру.
Веры нашае сокал,
Пакружыся высока,
Каля самых аблокаў,
Каля самых аблокаў.
|
* * *
Белым бярозам
на сцюжы калець,
Разам з Купалам
хварэць на ангіну.
Крохкую
папараць-кветку на шкле
ранак марозны на шчасце пакінуў.
Колькі мяцеліц
пасля адгуло,
колькі з марозамі
крозаў растала!
...Срэбнае шкло
ўсе Каляды цвіло —
папараць-кветка
з яго не знікала.
|
* * *
Узрост. Няўжо, браток, узрост?
Няўжо і праўда сэрцу сорак?
І позна ўжо ляцець да зорак,
І рана думаць пра пагост.
Танчэе дзён маіх сувой,
Адмеран шлях вышэйшай меркай...
Не наракаю на люстэрка:
У ім, на жаль, адбітак мой.
|
* * *
Пад абцасам няўмольнага часу
Тут крышыцца нават каменне.
Гэта, пэўна, яшчэ не параза —
Я толькі шукаю найменне.
Вецер гасіць мой стомлены голас,
Твой голас губляецца ў цемры.
Стылых зорак дрыготкая кволасць.
І церні пад небам вячэрнім.
|
* * *
Над срэбрам восеньскай травы,
Над стынню шэрай голай пожні
Гуляе вецер нажавы
І вырай журыцца апошні.
Датлеў бярозавы агонь,
І да зімы ўсяго паўкрока.
І мой Пегас, як бацькаў конь,
Уздыхнуў працяжна і глыбока.
|
* * *
Дарога на строму
Нялёгкая дужа.
Як раннюю стому
Адужаць мне, дружа?
Унізе крыніца
З апалай лістотай,
На строме капліца
Гарыць пазалотай.
Як з духам паніклым
Дайсці да вячэрні,
Дзе моліцца звыкла
Здарожаны вернік?
|
* * *
Сняцца сонечныя тоні,
Сніцца возера Блакіт.
На памосце цётка Броня
Корміць лебедзяў з рукі.
Да яе плыве з даверам
Лебядзіная сям’я.
Цётка Броня з старавераў,
Старавер у многім я.
Старавер, бо людзям веру,
Веру: злосць — часовы госць.
Веру ў светлыя намеры,
У дабро і прыгажосць.
І таму, што мы па веры
З цёткай Броняй сваякі,
Зараз лебедзь самы белы
Да маёй плыве рукі.
|
* * *
Да апошняга
Ўсё разлічана
І пралічана
У Тварца.
Песня Песняў
Амаль не чытана.
Не прачытана
Да канца.
Ах, як пахнуць лугі
За Воршаю!
Ах, які ў салаўя
Зачын.
Мы з табою, павер,
Не горшыя.
Мы не горшыя
Чытачы.
|
Любім-трава
Любім-траву шукае зрок,
Я пра яе даўно начуты.
Сам Яраслаў Сільвестравіч Пархута
Мне даў батанікі ўрок.
На ветры веку нажавым
Ягоны ўрок я не забуду.
Бо і цяпер жыву пачутым
Пра моц таемнае травы.
— Шукай,
Шукай яе, браток!
Калі захочаш — пабажуся!
Яна расце на Беларусі,
А знойдзеш там, дзе твой
выток.
Выток! —
Сказаў прасветлена хадок, —
Ён прывядзе душу да вусця.
Любім-трава век не адпусціць,
Любім-траву шукай, браток!
|
|
|
