 |
| |
* * *
Як хутка згубілася шчасця падкова.
І церпіць заслужана розум вяльможны.
«Вам нельга!» — гучалі так Божыя словы,
а першыя людзі падумалі: «Можна».
Пыхлівае людства па-свойму ўсё робіць,
таму і не менее жалю і болю.
Бог цешыўся дужа: «Вам радасці хопіць»...
І чулася тут жа: «Нам хочацца болей».
І вольніцы вецер, парыўны і свежы,
рабіўся прычынай бяссілля і змогі.
Размыліся ціха свяцейшыя межы,
нас цягне спакуса збочыць з дарогі.
Квітнеюць на ўзмежку і горыч, і мука,
а мы ім прыслужваем, бы ў асалодзе.
І зайздрасці чорнай зямная гадзюка
паўзе — не спыняецца! — цераз стагоддзі.
Не ўсцелецца мохам дарога святая,
над ёй жа і сонца, і вечныя зоры.
Хоць часам, расправіўшы крылы, лятае
над намі ўсё д’ябальскі знак непакоры.
І томіцца дух наш нябесна-высокі,
лёг камень на сэрца — і цісне трывожна.
Ва ўсім вінаваты няўтрымныя ўцёкі
ад мудрага «нельга» да ўпартага «можна».
|
| |
* * *
О, падзялі мой боль на ўсіх,
зычлівы, справядлівы Божа, —
на стойкіх, моцных, маладых,
хто з ім не стрэўся, можа.
Яго пароўну падзялі —
па кроплі ўсім разважыць...
Людзей так многа на зямлі —
ну хто той боль заўважыць!
Раздай... Мне будзе жыць прасцей.
Любіць памкнуся долю.
Якая дробязь для людзей —
адзіны дотык болю.
А Ты, спагадлівы, маўчыш...
Няхай ён і грувасткі,
ды, мусіць, наш уласны крыж
не дзеліцца на часткі.
Жыві — з-пад крыжа не бяжы,
хоць і бывае млосна.
Што знаеш ты пра боль чужы?
Ва ўсіх ён крыжаносны.
|
| |
* * *
Ці ёсць які
ў маёй малітве плён?
О Божа, да Цябе
ці дойдзе маё слова?
Наўкруг шуміць
шматмоўны Вавілон
і звонка галасы
гучаць адначасова.
Па літасці даруй
і нас прабач.
Не ўсё, што Ты хацеў,
у лёсе адбылося.
Прыпозненай мальбы
нячутны плач
Ты вылучы усё ж
у гулкім шматгалоссі.
У малітоўным хоры
ўсіх дзяцей,
праз музыку і іх
анёльскае спяванне
учуй мой маналог —
і абнадзей,
мой ціхі маналог
любові й пакаяння.
|
| |
* * *
Шчыміць душа, даймае млосць,
зноў страхі лезуць.
Аднак як добра, што Ты ёсць
дзесь побач, Езу.
Ты недзе блізка. Нас уваж,
хто кволы, хворы.
Згасі вялікі смутак наш,
адчай і гора.
Каму так холадна ў жыцці,
стаў свет пустэльняй,
няхай сагрэе — Ты ўпусці —
Твой дом касцельны.
Чуллівая душа ў жальбе,
што ўпасці хочам...
Але, устаўшы, да Цябе
мы зноўку крочым.
Чаму ступаем — і не раз! —
на шлях няроўны?
Марнуем недарэчна час —
такі каштоўны!
На сцежках тупікоў глухіх
Ты нас не кінеш.
Спагадліва завеш усіх
на ясны фініш.
|
| |
* * *
Начная размова
Дамка таго наўзбоч,
дзе рэдка ступіць радасць,
запанавала ноч,
глыбокая, як старасць.
Хадзіць у кут з кута —
занятак у бабулі.
Паклала спаць ката,
а куры ўсе паснулі.
Маліцца ў самы раз,
хоць вецер злёгку вые.
Ёсць Езуса абраз,
абраз святой Марыі.
Да іх вось зноў і зноў —
выразна, каб учулі —
рачулка цёплых слоў
цяцэ з душы бабулі.
Лёс можа пажурыць
праз доўгі вечар сёння.
Ёсць з кім пагаварыць
у поцемках бяссоння.
Хто можа памагчы?
Каму сказаць хоць слоўца?
Адзіны у начы —
Нябесны Суразмоўца.
|
| |
* * *
Пакуль што
вялікіх няма перамен.
Утульнасць
адсюль растаптаная збегла.
Ссырэлая вапна
спаўзае са сцен.
Ушчэрбная цэгла.
Нячутна ступае
дагэтуль бяда,
у цемру праводзячы
дні халастыя.
Хоць ластаўкі
славяць нябёсы з гнязда
праз вокны пустыя.
Ад храма
застаўся адзін сілуэт,
як позняя старасць,
самотны і скрушны.
І помнік гатычны
змарнеў неўпрыкмет,
як зомбі, бяздушны.
Ліхі рэфарматар
і здзеку аматар
хацеў,
але ўсё ж не дабіўся нічога...
Ты, благаславёны,
прыйдзі, рэстаўратар.
Пакліч сюды Бога.
|
|
|
