ЛІСТАПАД

Пачаўся, Жэня, твой лістапад, такі, як дваццаць гадоў назад. Першы й апошні месяц жыцця, крок аддзяляе ад небыцця, крок да палёту ў Вечнасць, — Наканаваная непазбежнасць? Хто цяпер зразумее тое, — можа, лепш не чапаць былое?.. Без цябе засталіся сынок і маці, у новай, яшчэ не абжытай хаце, у самым цэнтры сталіцы... Мы не ўмелі тады бараніцца малітваю, крыжам, ісці да Бога, здавалася, у свеце няма нічога, апроч каханых, сяброў і вершаў... Дзень апошні жылі, як першы. У людзей ратунку шукалі, а яны так часта здавалі, а яны дадавалі болю, хоць яго ўжо было даволі... Не ўбераглі мы цябе, не ўтрымалі, а потым ад слёз каналі. Шкадавалі сябе без цябе, асірацелых у гэтай журбе, без любові твае і жалю, без голасу, песні і слова... Ды тчэцца далей аснова жыцця. Пачатак яго і выток... Я паеду ў твой родны куток, паеду ў тваю Велясніцу, каб нізка табе пакланіцца, каб павініцца перад табою з непазбыўнай у сэрцы журбою.

Гл. таксама:
:: «ПАЧЫНАЕЦЦА ЎСЁ З ЛЮБВІ...»
:: НА МЯЖЫ САМОТЫ І СУСВЕТНАЙ ВЕЛІЧЫ