Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
2(84)/2018
Вялікія містыкі

УЗЫХОД НА ГАРУ КАРМЭЛЬ
Дыскусія

НОВАЯ ЎСПРЫМАЛЬНАСЦЬ КАСЦЁЛА?

«СТАТАК ВЕДАЕ, КУДЫ ІСЦІ»
Пераклады

ЧАТЫРЫ ВІДЫ ЛЮБОВІ
Асобы
Мастацтва

ПАЛЕСКІ ІКАНАСТАС
З архіваў часу
Кніжныя скарбы
Постаці

ХІЛЬДЭГАРДА БІНГЕНСКАЯ
Паэзія

ВЕРШЫ

НЕБА СЯГНУЦЬ
Успаміны
На кніжнай паліцы

«ПЕРАКАЖЫЦЕ ГЭТА ДАЛЕЙ»
In memoriam

СЛОВА ЎДЗЯЧНАСЦІ
Спадчына

З КАГОРТЫ ПАЧЫНАЛЬНІКАЎ
Літаратурная спадчына

СТВАРАЮЧЫ ЖЫВЫЯ ВОБРАЗЫ

ЗА І СУПРАЦЬ
Культура
Архітэктура

Святы Ян ад Крыжа

УЗЫХОД НА ГАРУ КАРМЭЛЬ

Трактат пра тое, як павiнна падрыхтавацца душа, каб за кароткi час дасягнуць злучэння з Богам. Парады i вучэннi як для пачынальнiкаў, гэтак i для дасведчаных, вельмi карысныя, каб вызвалiцца ад усiх рэчаў дачасных, не абцяжарваць сябе духоўнымi прывязанасцямi i застацца Ў найвышэйшай аголенасцi i свабодзе духу, неабходных для злучэння з Богам. Напiсаны айцом кармэлiтам босым, братам Янам ад Крыжа.

Працяг. Пачатак у № 2 (76)/2016.

КНIГА ДРУГАЯ
ДЗЕЙСНАЯ НОЧ ДУХУ

Разуменне
У якой iдзе гаворка прa веру як найпрасцейшы сродак, з дапамогаю якога можна ўзысцi да злучэння з Богам. Маецца на ўвазе другая частка Цёмнай ночы — ночы духу, што апявае другая страфа песнi.

Раздзел 6
У якім тлумачыцца, як тэалагальныя цноты дасканаляць тры душэўныя здольнасцi, спараджаючы ў iх цемру i пусткі.

1. Цяпер мы пачнем гаворку пра сродак, якi ўводзiць у ноч духу тры здольнасцi душы: розум, волю i памяць, i тым самым вядзе душу да злучэння з Богам. Але неабходна спачатку растлумачыць у гэтым раздзеле, як тры тэалагальныя цноты, вера, надзея i любоў, ствараюць у адпаведнай здольнасцi душы пустку i цемру: вера — у розуме, надзея — у памяцi i любоў — у волi. Гэтыя тры тэалагальныя цноты душы з’яўляюцца звышнатуральнымi мэтамi гэтых трох здольнасцяў душы i адначасова неабходнымi сродкамi для таго, каб дасягнуць злучэння з Богам. Пасля мы засяродзiмся на тым, як розум павiнен дасканалiцца ў цемры веры, памяць — у пустэчы надзеi, а воля — у адрачэнні i пазбаўленні ад усялякай прывязанасцi. Усё гэта для таго, каб злучыцца з Богам.

I тады стане больш зразумела, чаму неабходна, каб душа на гэтым духоўным шляху прайшла праз цёмную ноч, абапiраючыся на гэтыя тры тэалагальныя цноты, якiя вызваляць яе ад усiх рэчаў i зацемняць яе ў адносiнах да iх. Бо сапраўды, як было ўжо сказана, калi душа ў гэтым жыццi злучаецца з Богам, дык яна не карыстаецца для гэтага нi ведамi, нi радасцю, нi ўяўленнем, нi якiм-небудзь пачуццём, а толькi вераю ў адносiнах да розуму, надзеяй у адносiнах да памяцi i любоўю ў адносiнах да волi.

2. Гэтыя тры цноты спусташаюць здольнасцi душы. Вера спараджае ў розуме пустку i цемру няведання; надзея ўтварае ў памяцi вызваленне ад усялякай уласнасцi; i любоў спараджае пустку волi i пазбаўляе яе прывязанасцяў да ўсяго, што не ёсць Богам.

Таму што вера, як вядома, дае нам тое, чаго не можа зразумець розум. I таму святы Павел вучыць у Пасланні да Габрэяў: «Est autem fides sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium» (Гбр 11, 1); — «А вера ёсць здзяйсненне чаканага і ўпэўненасць у нябачным», што ў адносiнах да нашага аргумента азначае, што вера — гэта сутнасць рэчаў, якiх мы чакаем. Нягледзячы на тое, што наш розум пагаджаецца з iмi з перакананнем i пэўнасцю, гэтыя рэчы для яго не вiдавочныя, бо калi б яны былi вiдавочнымi, дык гэта не была б ужо вера. Вера хоць і дае ўпэўненасць розуму, але не ўсё праясняе, наадварот, хутчэй яго зацямняе.

3. Няма сумнення, што надзея таксама спусташае i зацямняе памяць як у зямным жыццi, гэтак i ў звышнатуральным, бо надзея заўсёды звязаная з тым, чаго яшчэ няма, бо калi б гэта было, дык не было б надзеi. Таму святы Павел пiша Рымлянам: «Spes autem, quae videtur, non est spes: nam quod videt quis, quid sperat?»«А надзея, калі бачыць, не ёсць надзея; бо, калі хто бачыць, дык навошта ж яму і спадзявацца?» (Рым 8, 24). Такiм чынам, гэтая цнота таксама спусташае, бо належыць да таго, чаго не маеш, а не да таго, што маеш.

4. Таксама i любоў спусташае волю ад усiх рэчаў, бо змушае любiць Бога па-над усiм. I гэта немагчыма, пакуль нашае жаданне не аддалiцца ад усяго, каб засяродзiцца выключна на Богу. I пра гэта гаворыць Хрыстус у Евангеллi ад Лукi: «Qui non renuntiat omnibus quae possidet, non potest meus esse discipulus»; — «Так кожны з вас, хто не адцураецца ўсяго, што мае, не можа быць Маім вучнем» (Лк 14, 33). I такiм чынам усе гэтыя тры цноты ўводзяць душу, спустошаную ад усiх рэчаў, у цемру.

5. I тут мы павiнны ўзгадаць прыпавесць, якую апавёў Езус i якую пераказаў святы Лука ў 11-м раздзеле (11, 5), дзе гаворыцца пра чалавека, якi апоўначы прыйшоў да свайго сябра папрасiць тры боханы хлеба. Гэтыя тры боханы — вобраз трох цнотаў. I калi гаворыцца, што ён прыйшоў апоўначы, дык маецца на ўвазе душа, якая знаходзiцца ў цемры, бо яе тры здольнасцi пазбаўленыя ўсiх рэчаў, i яна прагне набыць тры цноты, каб удасканалiцца ў iх. У 6-м раздзеле (6, 2) прарока Iсаi мы чытаем, як прарок пабачыў побач з Богам двух серафiмаў, кожны з якіх меў шэсць крылаў: двума яны пакрывалi свае ногi — гэта вобраз таго, што яны асляпiлi i ўмярцвiлi ўсе свае прывязанасцi да рэчаў; двума iншымi крыламi яны закрывалi свой твар, што ёсць вобразам зацямнення розуму перад аблiччам Бога. Яшчэ двума крыламi яны ляталi, што ёсць вобразам узлёту надзеi ў напрамку да рэчаў, якiх яны не маюць, і гэты ўзлёт уздымае душу па-над усiм часовым і звышнатуральным, што яна магла б мець па-за Богам.

6. Мы павiнны скiраваць гэтыя тры здольнасцi душы такiм чынам, каб кожная з iх фармавалася ў адпаведнай цноце, спустошылася, увайшла ў цемру, пазбаўленую ўсяго, што не ёсць гэтымi цнотамi. Гэта i ёсць Духоўная ноч, якую напачатку мы назвалi дзейснаю, бо душа павiнна зрабiць усё магчымае, каб увайсцi ў яе. I гэтаксама, як гаворачы пра Ноч пачуццяў, мы зазначылi сродак, дзякуючы якому пачуццёвыя здольнасцi пазбаўляюцца жадання ўсiх бачных рэчаў, каб душа змагла выйсцi са сваiх натуральных абмежаванняў i ўвайсцi на шлях веры з Божаю дапамогаю, гэтаксама i тут мы зазначым сродак у гэтай цёмнай Ночы духу, які аддалiць i ачысцiць духоўныя здольнасцi ад усяго, што не ёсць Богам, каб застацца ў цемры, створанай гэтымi трыма цнотамi, якiя з’яўляюцца сродкам i схiльнасцю душы да злучэння з Богам.

7. I такiм чынам душа будзе падрыхтаваная да хiтрасцяў д’ябла i здолее супрацьстаяць моцы любовi да сябе i ўсiх яе праяваў, якiя звычайна вельмi незаўважна зводзяць яе i перашкаджаюць духоўным асобам на iх шляху да Бога, бо яны не ведаюць, як агалiцца, кiруючыся гэтымi трыма цнотамi, i такiм чынам яны нiколi не дасягаюць сутнасцi духоўнага дабра i не йдуць па простым i кароткім шляху, як маглi б.

8. Неабходна заўважыць, што я звяртаюся асаблiва да тых, хто ўжо распачаў шлях i ўвайшоў у стан кантэмпляцыi, бо пачаткоўцам неабходна даць больш тлумачэнняў у другой кнiзе, дзе з Божаю дапамогаю я спынюся на iх асаблiвасцях.

Раздзел 7
У якім iдзе гаворка пра тое, наколькi вузкаю з’яўляецца дарога, што вядзе да вечнага жыцця, i наколькi аголенымi i пазбаўленымi ўсяго павiнны быць тыя, хто хоча iсцi па ёй, каб увайсцi ў Ноч розуму.

1. Каб распачаць цяпер гаворку пра аголенасць i чысцiню трох здольнасцяў душы, патрэбны веды i дух значна вышэйшыя за мае. Але трэба, каб духоўныя асобы3 зразумелi, наколькi вузкаю з’яўляецца дарога, якая вядзе да жыцця, паводле словаў нашага Збаўцы. Калi яны зразумеюць гэта, яны не будуць здзiўляцца той пустэчы i аголенасцi, у якой апынуцца iх здольнасцi душы падчас Ночы розуму.

2. I таму неабходна звярнуць асаблiвую ўвагу на словы нашага Збаўцы, якiя Ён гаворыць пра гэты шлях дасканаласцi ў сёмым раздзеле Евангелля паводле Мацвея (Мц 7, 14): «Quam angusta porta, et arcta via est, quae ducit ad vitam: et pauci sunt qui inveniunt eam!»«А вузкая брама і вузкая дарога вядуць у жыццё, але нямногія знаходзяць яе». У гэтых словах трэба адзначыць моц i нацiск, якi кладзецца на слова «quam». Нiбыта Пан хоча сказаць, што сапраўды дарога намнога вузейшая, чым вы думаеце. I трэба таксама падкрэслiць, што спачатку гаворыцца пра вузкую браму, каб было зразумелым, што душа, каб увайсцi ў браму, якой ёсць Хрыстус, — пачатак дарогi — павiнна ўмярцвiць сваю волю, спустошыць сябе ад пажадання ўсiх пачуццёвых i прамінальных рэчаў i палюбiць Бога па-над усiм. Гэтую працу душа павiнна зрабiць падчас Ночы пачуццяў, пра што мы гаварылi раней.

3. Пасля Пан дадае, што i сам шлях да дасканаласцi вузкі, каб мы зразумелi, што крочыць шляхам дасканаласцi азначае не толькi ўвайсцi ў вузкую браму, вызвалiўшыся ад пачуццёвых рэчаў, але таксама душа павiнна сябе ўмярцвiць, вызвалiцца i цалкам пазбавiцца рэчаў духоўных. I такiм чынам, калi Пан гаворыць пра вузкую браму, маецца на ўвазе пачуццёвая частка душы, а калi Пан спасылаецца на вузкую дарогу, дык маецца на ўвазе рацыянальная i духоўная частка душы. I калi Ён гаворыць, што мала хто знаходзiць гэтую дарогу, дык прычына ў тым, што нямногiя душы ведаюць i прагнуць увайсцi ў гэтую найвышэйшую аголенасць i дасканалую пустэчу духу, бо сцежка, якая вядзе на вяршыню ўзнёслай гары дасканаласцi, вельмi пакручастая i настолькi вузкая, што па ёй не могуць прайсцi вандроўнiкi, абцяжараныя ярмом, якое цягне iх да долу (маецца на ўвазе нiжэйшая, пачуццёвая частка душы), цi якою iншаю вагою (гэта значыць, у вышэйшай, разумовай частцы душы), паколькi на гэтым шляху душа шукае толькi Бога, i толькi Ён — яе дасягненне. I толькi Бог варты гэтага пошуку i асягнення.

4. З усяго сказанага з яснасцю вынiкае, што душа павiнна не толькi пазбавiцца ад усяго, што датычыць стварэння, але яна павiнна крочыць, вызвалiўшыся i пазбавiўшыся ўсяго, што датычыць духу. Каб навучыць i падштурхнуць нас на гэтую дарогу, у 8-м раздзеле Евангелля паводле Марка (34–36) наш Пан выкладае сваё цудоўнае вучэнне, якое вельмi мала практыкуецца духоўнымi асобамi, нягледзячы на тое, што яны ў iм маюць вельмi вялiкую патрэбу. А таму, паколькi яно адпавядае нашай мэце, працытую яго цалкам, а затым растлумачу яго сапраўдны духоўны сэнс. Пан гаворыць: «Et convocata turba cum discipulis suis, dixit eis: Si quis vult me sequi, deneget semetipsum: et tollat crucem suam, et sequatur me. Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam: qui autem perdiderit animam suam propter me, et Evangelium, salvam faciet eam». — «І, паклікаўшы натоўп разам са сваімі вучнямі, сказаў ім: „Калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой, і ідзе за Мною. Бо той, хто хоча жыццё сваё ўратаваць, загубіць яго, а хто загубіць жыццё сваё дзеля Мяне і Евангелля, той уратуе яго…“»

5. О! Каб знайшоўся нехта, здольны зрабiць так, каб духоўныя асобы зразумелi, практыкавалi i скаштавалі сэнс парады, якую даў наш Пан, — адрачэння ад самiх сябе. Каб яны толькi зразумелi, наколькi адрознiваецца такi спосаб паводзінаў на гэтым шляху ад таго, што яны сабе ўяўляюць. Некаторыя ўпэўнены, што дастаткова пакiнуць свет i змянiць сваё жыццё, іншыя задавальняюцца практыкаваннем цнотаў, малiтваю i ўмярцвеннем, але яны не дасягаюць таго стану аголенасцi i ўбоства, адрачэння цi той духоўнай чысцiнi (што адно i тое ж), якiя нам раіў Пан. Таму што такiя душы перш за ўсё хвалююцца, каб сiлкаваць i апранаць сваю прыроду, прагнучы суцяшэнняў i духоўных перажыванняў, замест таго каб агалiцца з iх i адрачыся ад усяго дзеля Божай любовi. Яны вераць, што дастаткова, каб iх натура адмовiлася ад усяго свецкага, i не думаюць, што трэба таксама згубiцца, ачысцiўшы сябе ад усiх духоўных прывязанасцяў. I таму, калi перад iмi паўстае нешта вартае i дасканалае, як, напрыклад, адмаўленне ад пошуку асалоды ў Богу, а гэта значыць сухмень, адсутнасць смаку i цяжар, на чым палягае чысцiня духоўнага крыжа i аголенасць убогага духу Хрыста; яны ўцякаюць ад гэтага, як ад смерцi, i шукаюць у Пану толькi слодычы i густоўных зносiнаў з Iм. А гэта пэўна не адрачэнне ад сябе, не аголенасць духу, але духоўная пажадлiвасць. I гэта робiць iх духоўнымi ворагамi Хрыстовага крыжа, бо сапраўдны дух шукае перш за ўсё прыкрае замест прыемнага i iмкнецца больш да пакутаў, чым да ўцехаў, i больш схiльны да адрачэння ад усяго, што мае, дзеля Бога, i iмкнецца больш да чэрствасці i мукі, чым да салодкiх зносiнаў, ведаючы, што наследаваць Хрыста азначае адмовiцца ад сябе самога. Іначай гэта будзе больш падобна да пошуку самога сябе ў Богу, што супярэчыць сапраўднай любовi. Бо шукаць сябе ў Богу азначае шукаць падарункаў i Божых суцяшэнняў. Шукаць Бога ў нас самiх азначае не толькi адмовiцца ад усяго дзеля любовi да Яго, але моцаю Ягонай любовi схiляцца да выбару таго, што ёсць найменш густоўнага цi ў Богу, цi ў свеце. Гэта i ёсць любоў Бога.

6. О! Калi б нехта мог больш дасканала растлумачыць, да якой ступенi наш Пан хоча, каб мы добраахвотна дасягнулi такога адрачэння! Пэўна яно павiнна быць падобным да смерцi цi да самазнiшчэння ў адносінах да ўсяго прамінальнага, прыроднага i духоўнага — у гэтым крынiца ўсялякага дабра. I менавiта гэта разумее наш Збаўца, калi гаворыць: той, хто любіць жыццё сваё, загубiць яго. Гэта значыць: той, хто хоча мець нешта i шукае гэтага для сябе, той згубiць усё. А той, хто загубiць сваё жыццё дзеля Мяне, той здабудзе яго, што значыць: той, хто дзеля Хрыста адмовiцца ад усяго, чаго воля прагне i што ёй падабаецца, i зробiць выбар таго, што больш падобна да крыжа, таго, што наш Пан у Евангеллi ад Яна называе «ненавiдзець жыццё сваё» (Ян 12, 25), той здабудзе яго. Менавiта гэтаму навучаў Боскi Настаўнiк двух сваiх вучняў, якiя прасiлiся ў Яго сесці праваруч i леваруч у Валадарстве Нябесным. Ён, нiчога не адказваючы iм наўпрост на iх просьбу хвалы, прапанаваў iм келіх, з якога Ён сам мусiў бы выпiць як найбольш каштоўнае i найбольш смачнае тут, на зямлi (гл. Мц 20, 22).

7. Гэты келіх азначае паміранне для сваёй прыроды, агаленне i адмаўленне ад яе, каб душа змагла крочыць па вузкай сцежцы, пазбавiўшыся ўсяго, што мае, як пачуццёвага (пра што мы ўжо гаварылi), гэтак i духоўнага (пра што мы будзем яшчэ гаварыць). У рэшце рэшт, душа павiнна ўмярцвiць сябе — свае разуменні, свае ўпадабанні i свае адчуванні. I такiм чынам яна не толькi вызвалiцца ад двух апошнiх, але i ад усяго духоўнага, што не будзе яе больш абцяжарваць на вузкім шляху. Як кажа Збаўца, у душы не можа быць месца нi для чаго iншага, як толькi для адрачэння i для крыжа, што стане для яе кiем, на якi яна можа абаперцiся, i якi цудоўна палегчыць яе шлях. I таму наш Пан праз святога Мацвея кажа: «Бо ярмо Маё прыемнае, і цяжар Мой лёгкi», што ёсць вобразам крыжа. Бо калi чалавек зробiць выбар узяць на сябе крыж i несцi яго, i рашыцца на пошук i цярпенне ва ўсiм дзеля Бога, ён адчуе вялiкую палёгку i прыемнасць i будзе крочыць гэтым шляхам, пазбавiўшыся ўсяго i нiчога не прагнучы. Калi ж ён прэтэндуе замест аголенасцi i ўмярцвення атрымаць нешта, апроч Бога, дык ён нiколi не зможа ўвайсцi на гэтую вузкую дарогу i нiколi не здолее ўзысцi па гэтай вузкай сцежцы да самай вяршынi.

8. Мне хацелася б пераканаць духоўных асобаў у тым, што шлях да Бога — гэта не мноства разважанняў, практыкаванняў i ўпадабанняў, нават калi ўсё гэта пэўным чынам неабходна для пачаткоўцаў. На шляху да Бога патрэбна адна толькi рэч — быць здольным да сапраўднага самаадрачэння, унутранага i знешняга, прыняць пакуты Хрыста i згубiцца для ўсяго, бо, практыкуючы гэта, набудзеш усё, i больш за гэтае. I наадварот, калi гэтыя практыкаваннi — крынiца ўсiх цнотаў — занядбоўваюцца, тады, што б ні рабiлася, будзе пустым заняткам без усялякай карысцi, нягледзячы на ўсе высокiя разважаннi цi сумоўе з анёламi. Бо нiхто не рушыць наперад, калi не наследуе Хрыста, бо толькi Ён ёсць Дарогаю, Праўдаю i Жыццём, i нiхто не дасягае Айца інакш, як толькi праз Яго, як сцвярджае святы Евангелiст Ян (14, 6), i ў iншым месцы (10, 9) ён дадае: «Я — брама. Калі хто ўвойдзе праз Мяне — будзе збаўлены». I таму той дух, якi хоча iсцi шляхам прыемнасцяў i зручнасцяў i ўцякае ад упадабнення Хрысту, не дасягне нiчога добрага.

9. I паколькi сказана, што Хрыстус — гэта шлях i гэты шлях — смерць для нашай пачуццёвай i духоўнай натуры, мне б хацелася, каб усе зразумелi, якiм чынам гэта можа здарыцца на прыкладзе Езуса, нашага ўзору i нашага святла.

10. Што датычыць першага, напэўна, Хрыстус памёр для ўсяго пачуццёвага духоўным чынам пры жыццi i натуральным чынам у момант сваёй смерцi, бо Ён сам казаў, што пры жыццi Ён не меў дзе схiлiць сваю галаву, а ў момант смерцi Ён меў яшчэ менш (Мц 8, 20).

11. Што датычыць другога, дык у хвiлiну смерцi ў Ягонай душы не засталося нiчога: Ягоны Айцец пакiнуў Яго без усялякага суцяшэння i палёгкi ва ўнутранай пустынi пачуццяў, і таму Ён вымушаны быў галасiць: «Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакiнуў?» (Мц 27, 46). I гэта было самае вялiкае пачуццёвае адчуванне пакiнутасцi ў Яго жыццi. I менавiта падчас гэтага Ён здзейснiў найвялiкшую справу ў параўнаннi з усiмi чынамi i цудамi на зямлi i ў небе, якiя ён здзяйсняў пры жыццi. Гэтая справа — прымiрэнне i злучэнне ўсяго роду людскога з Богам праз Ягоную ласку. I гэта адбылося ў той момант, калi наш Пан дасягнуў вяршынi спусташэння. Што да людскога меркавання, дык людзi, якiя бачылi Ягоную агонiю, замест павагi да Яго здзекавалiся з Яго. Што да прыроды, дык яна знiшчылася самою смерцю. Што да духоўнай дапамогi i суцяшэння Айца, дык Бог у гэты момант Яго пакiнуў, каб Езус заплацiў да апошняга гроша ўсе даўгi i паяднаў чалавека з Богам. Такiм чынам, Хрыстус быў знiшчаны i стаў нiчым, як кажа Давiд: «Еt ego ad nihilum redactus sum, et nescivi». — «Стаўся я нiчым i нiчога не разумеў» (Пс 72, 22). I каб было зразумелым, якiм дабром з’яўляецца таямнiца Хрыста — брамы i шляху, каб злучыцца з Богам, неабходна ведаць, што чым больш душа губляецца для Бога ў сваiх дзвюх частках, пачуццёвай i духоўнай, тым больш яна злучаецца з Богам i тым большаю будзе Ягоная справа. I калi душа дойдзе да нiчога, дасягнуўшы найвышэйшай пакорлiвасцi, тады здзейснiцца духоўнае яднанне душы i Бога — злучэнне, якое з’яўляецца найвялiкшым i найвышэйшым станам, якога можа дасягнуць чалавек у гэтым жыццi. Шлях, пра якi гаворыць наш Пан, — гэта не асалода, упадабаннi i духоўныя перажываннi, а сапраўдная крыжовая смерць: пачуццёвая i духоўная, гэта значыць, вонкавая i ўнутраная.

12. Не хачу болей спыняцца на гэтым аргуменце, нягледзячы на маё жаданне ўвесь час гаварыць толькi пра гэта, таму што бачу, як мала ведаюць Хрыста тыя, хто верыць, што яны з’яўляюцца Ягонымi сябрамi. Але бачна, што яны настолькi любяць самiх сябе, што нават у Iм шукаюць свае ўпадабаннi i суцяшэннi. Тыя ж, хто Яго вельмi любяць, больш шукаюць горычы i ўмярцвення. Я гавару пра тых, хто верыць, што яны Ягоныя сябры, а не пра тых, хто жыве далёка i асобна ад Яго, знакамiтых пiсьменнiкаў i людзей улады, i iншых, хто жыве ў свеце, займаючыся толькi ўласнымi амбiцыямi i сваёй вялiкасцю, пра якiх мы можам сказаць, што яны не ведаюць Хрыста i што iх канец, нават самы добры, будзе ўрэшце вельмi горкiм. Гэтая кнiга не звяртаецца да iх. Iншы зоймецца iмi ў Судны дзень, нават калi да iх у першую чаргу звяртаецца Божае слова, таму што Бог паставiў iх па-над усiмi, даўшы iм высокае месца па годнасцi i па адукацыi.

13. Зараз жа я звяртаюся да розуму духоўнага чалавека, асаблiва да таго, каго Бог сваёю ласкаю ўзняў да кантэмпляцыйнага стану, бо, як ужо было сказана, я звяртаюся менавiта да духоўных асобаў i менавiта iм я растлумачу, якiм чынам трэба iмкнуцца да Бога ў веры i як трэба ачысцiцца ад працiўных Яму рэчаў, i як трэба ўмярцвiць сябе, каб увайсцi на вузкі шлях цёмнай кантэмпляцыi.

Пераклад з іспанскай мовы
Святланы Грэсвi.

Працяг будзе.


    * У трактаце святога Яна ад Крыжа цытаты са Святога Пісання падаюцца на лацінскай мове. У беларускім тэксце яны пададзены ў перакладзе Святланы Грэсві.
    3. Святы Ян ад Крыжа называе духоўнымi асобамi ўсiх, хто намагаецца жыць духоўным i кантэмпляцыйным жыццём. — Заўвага перакладчыка.


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY