 |
|
* * *
Гэтая цудоўная асадка
прывітаннем з ростаняў нябыту
раптам выплыла і заблішчэла
пёркам залатым, гарэзам-эльфам.
Ну, давай, пішы, за словам слова
выкладуцца дзён тваіх старонкі.
Хай патаньчыць пёрка залатое.
Купка вераб’ёў на першым снезе.
|
|
* * *
Свяшчэнных гімнаў гукі заціхаюць,
Вяртаецца здарожаны мастак,
І бляск натхнення вочы асвятляе —
Ён ведае цяпер і што, і як.
Ён ведае, як ранішняй парою
Гранаты аддаюць свой свежы сок,
Як выспявае дзень над галавою
І падае ў бурштынавы пясок.
Як прыцемкі ахопліваюць горад,
І паміж пальмаў ззяюць ліхтары,
Як нетаропка падымае мора
З глыбінь свае шматлікія дары.
Ён ведае, што можа здзейсніць колер,
Каб перадаць пачуцці і настрой,
І як мяняе воблік наваколле,
Калі ўзнікае светлы вобраз твой.
|
|
* * *
Ночы канец, шараватым святлом
Поўніцца свет паступова.
Сноў не было, як і сну не было.
Incipit vita nuova*.
Белыя сцены і белая столь
Дзеляць жыццё напалову.
Сціхлі і думкі, і радасць, і боль.
Incipit vita nuova.
Неба нарэшце мне падае
Сонца прамень выпадковы.
Слёзы мае і слёзкі твае.
Incipit vita nuova.
|
|
* * *
столькі смутку і столькі любові
несла гэтая рака без берагоў
гэтая рака што страціла берагі
і пабегла ў шырокі свет
руйнуючы бліжэйшыя пабудовы
і драўляны карабель
зроблены вясковым хлапчуком
зачапіўся за хмызняк
і замарудзіў сваю хуткасць
здавалася
гэтая рака невычэрпная
але няма нічога невычэрпнага
акрамя спасціжэння ісціны
і маленькая дзяўчынка
якая назірала за рухам плыні
плакала ад бездапаможнасці
але рака сышла ў зямлю
і выраслі кветкі лотаці
і зашумела жыта
і ў яго зярнятах гучала
столькі смутку і столькі любові
што не дараваць было немагчыма
|
|
* * *
Трывалы гук выгойдвае дарога,
і так мінае цэлае жыццё
паміж таполяў жыта і аблокаў
на дзераўляных вузенькіх мастках,
і што з таго, што побач Мінск–Варшава,
і з кожным годам более машын,
калі струхнелы плот хінецца долу,
а зморшчыны глыбеюць на руках.
Нядзельным вечарам, калі спякотны вецер
напрамак вырашае свой змяніць,
каб даць зямлі хоць трохі прахалоды
і супакоіць ссохлыя лугі,
за весніцамі вёсак занядбаных
пад Божым поглядам нарэшце ажывуць
і выйдуць да калодзежа старыя —
ахоўнікі самоты і тугі.
|
|
* * *
І я маўчала,
і зямля маўчала.
Мой хлопчык спаў.
Гуляла сонца
струной бяздоннага блакіту,
і не трымцеў ніводнай думкай
і не мігцеў ніводным словам
застылы мозг.
І сагравала
душу
падступнае «ніколі».
І толькі крыллем перабітым
нагадвала палёт няўдалы.
А ўнізе,
на раскрытым кніжным полі,
пасопваў мірна шэранькі ваўчок
і сніў, што не было такога болю,
якога б ён ніяк забыць не мог.
|
|
* * *
У гэтым горадзе са спыненым дыханнем
адно прыступкамі катэдры крочыць цень,
і я сама не ведаю кірунку,
не ведаю ні слова, ні паўслова.
Каханне, што маё сціскае сэрца,
пусці мяне, дай выпрастаць мне спіну
і заблудзіцца паміж зеленню каналаў
і чырванню гатычнаю дамоў,
адчуць доўгачаканую свабоду
вакол сябе і ў глыбіні сябе
не ад кахання, не, магчыма,
ад сябе самой.
О, каб ты гэта разумеў, каханы мой.
|
|
* * *
Яна ідзе, а музыка аргана
ляціць услед над плошчай зруйнаванай,
дзе між узгоркаў бітага асфальту
губляюць сілу ноты трапяткія.
На сценах літары палаюць залатыя,
і пыл у сонечным святле дрыжыць,
і мне здаецца, працінае вітражы
дагэтуль незнаёмы лёгкі вецер,
і непаўторнае шчымлівае імгненне,
дзе ёсць усё — і сум, і захапленне,
не згасне і не спыніцца, пакуль
яна ідзе, а музыка аргана
ляціць услед.
І лашчыць ёй руку.
|
* Пачынаецца новае жыццё (іт.).
|
|
