* * * Я не прыйшоў Вас навяртаць зрэшты вылецелі ў мяне з галавы         ўсе мудрыя казанні і даўно ўжо пазбыўся я красамоўства не буду прыпіраць Вас да сценкі пытаючы што Вы думаеце пра Мэртана не буду падскокваць у дыскусіі як індык з чырвонаю капкаю на носе не пачну ўліваць Вам лыжкаю ў вуха         святой тэалогіі проста сяду каля Вас і адкрыю свой маленькі сакрэт што я, ксёндз, веру Пану Богу як дзіця.

 

Банальны верш Не бойся хадзіць па моры няўдалага жыцця усяго найлепшага дакладнай сумы дадзеных недакладных любові не для цябе пустога чакання прытулі ў гэты нялюдскі час вуха сваё да падушкі бо тое што нас спатыкае прыходзіць з па-за нас

 

Просьба Не пасыпайце цукрам рэлігіі не выцірайце яе гумкаю не прыбірайце ў ружовыя анучы         анёлаў што лётаюць па-над вайною не адсылайце з трыумфам да дудкі каментара не прыходжу я па суцяшэнне         як па цёплы булёнчык хацеў я нарэшце абаперці сваю галаву аб глухі камень веры

 

Сцежка Малюся каб яго не абвясцілі святым не малявалі не тыкалі пальцамі не засмечвалі біяграфіяй абавязковай і непатрэбнай без фатаграфіі настолькі дакладнай што ажно непраўдзівай без рэкламы смерці без веры адпаліраванага шкельца цнотаў выцягнутых за вушы без інфармацыйнай налепкі каб быў сцежкаю непрыкметнаю як жыццё нахіленаю як калоссе па якой прабег Езус нясмелы і босы.

 

Баюся Тваёй любові Не баюся духавога аркестра напрыканцы свету тупаніны біблійнай баюся Тваёй любові бо любіш зусім іначай такі блізкі і іншы як мурашка перад мядзведзем крыжы ставіш як жаўнераў завысокія не глядзіш маімі вачыма можа бачыш як пчала для якой белыя ліліі здаюцца зялёна-блакітнымі таго хто пытае мінаеш як вожыка на сцежцы абвяшчаеш што чыстасць гэта самаадданасць людзей да людзей набліжаеш і пастаянна вучыш сыходзіць зачаста да жывых прамаўляеш тое памерлыя растлумачаць баюся Тваёй любові гэтай самай сапраўднай і іншай

 

Пра ўсмешку ў касцёле У касцёле часам трэба ўсміхацца Маці Божай, якая стаіць на вужы, як на высокіх абцасах; святому Антонію, каля якога бляшаныя воты вісяць, як негрыцянскія маскі; педанту, які ўвесь час сапе, як у помпку, спаведніку ў вуха; худзенькаму клерыку, якога кормяць грудзьмі тэалогіі; сужэнцам, што, уваходзячы ў крухту, пялёхаюць у крапільні пярсцёнкі,         як залатыя рыбкі; казанню, якое яшчэ не распачалося, а ўжо скончылася; маралісту, які нават у часе адарацыі грызе костку догмаў; дзецям, што праз памылку пачалі дэкламаваць: Анёле Божы, не будзі мяне, даўжэй дай застацца ў салодкім сне; насупленаму біскупу, які, седзячы на троне, распроствае свае нервы; закаханым, што параскручвалі сэрцы на чулыя часткі; экзістэнцыялісту, што, як рыжы ліс, пераносіць адзіноту з         аднаго месца ў другое; слязіне, што бегае ад канфесіянала да канфесіянала, як свойская мышка; нават смерці, як беспамылковай гадзіннікавай стрэлцы.

Гл. таксама:
Таццяна МАСУНОВА «ДВА АЎТОГРАФЫ КСЯНДЗА ЯНА ТВАРДОЎСКАГА»