 |
|
***
Фёдару Ястрабу
Мастак,
Які быццам не жыў,
А лётаў;
І прозвішча меў
Кароткае і крылатае:
Ястраб.
Не маляваў употай —
Наросхрыст жыў, выдумляў,
Смяяўся!
Ён там,
Куды нам
Яшчэ не трэба
Спяшацца:
Стаў ён
Часцінкай Неба.
І доўга крылы —
Яго карціны —
Па небасхіле
Душу насілі...
І бачыў кожны,
Які трывожны
Яго палёт быў
У Дом апошні.
2015
|
|
***
Мар’яну Дуксу
Наш Дукса
Шлях жыцця адужаў.
І з высілкаў
Паўсталі ружы.
Лісты паперы
Сталі — крыллем.
Раскрытай кнігай —
Надмагілле.
2019
|
|
Хатняя гліна
Чамусьці ўсё жыццё
Я рознае рыззё
Цырую, абразаю,
Наноў перашываю.
Сабе, дачцэ і сыну,
І мужу (калі быў ён),
Унукам, сваёй маці:
«Паслужыць хоць у хаце!»
Я распускаю швэдры
І шапкі, і шкарпэткі —
І змотваю іх ніткі
Ў шары, яйкі нібыта;
Скуль з’явяцца, дарэчы,
Абноўленыя рэчы
Пад спрытнымі рукамі
З шыдэлкам ці пруткамі…
Я так люблю рыззё —
Бо звыклае, сваё!
Напэўна, Бог так гліну
Любіў, калі ляпіў нас.
|
|
Перадзім’е
Мне падалося чорнаю сняжынкай
(А фонам — неба белае, як лёд)
Аголенае дрэва ў перадзім’е…
Або — скатаны ў шар калючы дрот…
Што не падасца ў гэты скрушны год,
Калі паменшала маёй радзіны!
|
|
Гадзіннік «Цяпер!»
Мне марыцца займець такі ручны гадзіннік,
Не беларускі, не швейцарскі, а адзіны
У сваім родзе, па ідэі, унікальнасці —
Штурхальнік як!
На цыферблаце белым, адмысловым,
Пад шклом былі не стрэлкі каб, а — слова;
Так, слова, да якога недавер
І боязь маюць многія: «Цяпер!»
«Зрабі цяпер учынак запаветны,
Дзень упрыгож дабром малапрыкметным.
І ты адчуеш, як душа запела,
І за хвіліны — вечнасць праляцела…»
«Цяпер!» — не слова, пэўна, а малітва
На цыферблаце з мары непазбытнай.
Мы, людзі, — верым, дык і ты павер,
Дзіцятка: найважнейшае — цяпер!
|
|
Музыка ў мальвах
З пад’езду выйду — «арфы» мальвы
(На «струнах» кветкі і лісты)
Мяне вітаюць. Бабці Валі —
Што за характар залаты! —
Дарунак мінакам кранальны…
Я чую музыку. А ты?
Ёсць, ёсць дамешак ідэальны
Да свету з пылу, чарнаты!
|
|
Жаночая слабасць
Нікога бачыць ты не хочаш — значыць
Табе няма каму за што аддзячыць;
Няма каму руку паціснуць шчыра
Ці казырнуць — салдатам камандзіру;
Няма куды, заплаканай, прысесці —
Ўсе жорсткія канапы! — распавесці
Сваю бяду, свой боль, паклаўшы голаў
На цёплае плячо… найдарагога,
Сустрэтага нарэшце, чалавека…
Сядзела б і сядзела так паўвека,
Што засталіся мне, я спадзяюся,
Сплятаць карункі слоў у Беларусі.
|
|
|
