 |
|
4. Маналог закаханага Скарыны
Светлая Маргарыта!
Гожая Маргарыта!
Радасць мая Маргарыта!
Я не магу табе сказаць адкрыта,
Як пра цябе мне жаўранак спявае,
Да сонейка ўзлятаючы над жытам,
Як пра цябе пяе салоўка ў гаі.
О Маргарыта!
Ты для мяне жаданая такая!
Ды я — кнігар, яшчэ — вандроўнік вечны,
Нібыта сон здзяйсняю вешчы, —
Займаюся святою справай…
Не ведаю, ці маю нават права
Стаць мужам, бацькам; і маўчу таму я,
Я не прашу, каб стала ты маёю,
А без цябе так часта я сумую,
Паранены тваёй красою!
Адно я добра знаю, Маргарыта, —
Нідзе не будзеш мною ты забыта.
Нідзе-нідзе
Мая любоў не прападзе.
Каханая, цябе я ўвекавечу
І ў Бога вымалю з табой сустрэчу!
Я мару пра цудоўнае спатканне,
Бо веру ў наша вечнае каханне.
Не быць, не быць табе забытай,
Сонейка-Маргарыта!
Доля мая — Маргарыта!
Шчасце маё — Маргарыта!
|
|
6. Францішкавы жніво і сяўба
«…не толико словом, але и делом…»
Францішак Скарына
Год тысяча пяцьсот сямнаццаты…
Дзень шосты жніўня рушыў вобмацкам
Праз туманы… У гэты час
Пад слаўным горадам пад Полацкам
Ішло жніво якраз.
Ну а ў Скарыны ў Празе свята —
Сяўбы-жніва гарачая пара:
Сышло з друкарскага варштата
Найперш выданне «Псалтыра»,
Аздобленае, адмысловае,
Яго сагрэтае душой,
Бо створанае роднай моваю,
Даступна яснаю, жывой.
Падобных будзе кніг нямала
У слыннага у кнігара…
Але здзяйсненне цуда-мары
Пайшло з выдання «Псалтыра».
Якая велічная з’ява —
Ягоны пражскі першадрук!
Святая мара стала явай,
Бо кніга пойдзе ў рукі з рук!
Яе займее Полацк родны,
Яна не праміне людзей
Дзеля учынкаў добрых, годных,
Дзеля цудоўных, чынных дзей…
Сардэчна дзякуе Скарына
Сябрам спагадлівым усім,
Друкарні Паўла Севярына
І Празе, й землякам сваім.
Удзячны Бібліі і Богу,
Свяшчэннай полацкай зямлі,
Крутыя ўзгадвае дарогі,
Якія к поспеху вялі.
|
|
12. Расстанне
Францішак каля хворай Маргарыты,
Лячыць яе спяшаўся, суцяшаць,
Пра дзень, у клопатах пражыты,
Сабраўся ён з настроем ёй казаць.
Усміхнуцца, прыўзняцца яна хацела,
Хоць маленькую радасць яму падарыць.
Неслухмяныя вусны!.. Знямоглае цела!..
У грудзёх штось агменем гарыць!
У лекарскіх навуках доктар,
Які зацьміў свяцілаў, можа, сто,
Сярод вучоных мудры дока,
А перад хворай любаю — ніхто!
Ніхто-ніхто, калі ніяк не можа
Дапамагчы пакутніцы сваёй!
Няўжо ніхто, нішто не дапаможа
З хваробай цяжкай развітацца ёй?!
Скарына:
Ты стала жонкай, стала мамай,
Самой асноваю сям’і.
Не стань маёю цяжкай драмай,
Кашмарам дзён, начэй маіх!
Маргарыта:
І з далёкіх і з блізкіх дарог
Да мяне ты спяшаўся штосілы.
Я кахаю цябе, бачыць Бог,
І сыходжу…
За мной не спяшайся, мілы!..
Скарына:
Шчаслівы аж ад першага спаткання
Быў я, а сёння я ў журбе.
Маё адзінае каханне,
Маё цудоўнае каханне,
Не пакідай мяне, малю цябе!
Маргарыта:
Любы мой, ты мяне ўспамінай
Часта-часта, але без адчаю.
Я сыходжу, мой родны, бывай!
Не спяшайся за мной, заклінаю…
Белым тварам яна прыпадае
Да бялюткай падушкі льняной.
Завядаючы, цвет прападае
На кароткай пуціне зямной.
|
|
14. Маральная чысціня
Сярод любові чалавечай,
Сардэчнай, шчырае такой,
Сутыкаўся з варажнечай
Неадступнаю людской.
Перасцярогай пэўных драмаў
Скарыны мудрасць паўстае:
Не капай пад іншым ямы,
Сам увалішся ў яе!..
Скарына быў і ёсць, і будзе,
Як сонца, ён да нас ідзе.
Ён дабра жадае людзям,
Міру, згоды між людзей.
|
2016
У афармленні выкарыстаны
малюнкі Міколы Купавы.
Гл. таксама:
Алесь ЖЛУТКА :: ФРАНЦЫСК СКАРЫНА: ЖЫЦЦЁ ДЗЕЛЯ СЛОВА ::
Юры ЛАЎРЫК :: ПРАЯВА ФРАНЦІШКАНСКАЙ ДУХОВАСЦІ Ў АКАФІСТАХ СКАРЫНЫ ::
Мікола КУПАВА :: ПАРТРЭТ ФРАНЦЫСКА СКАРЫНЫ ::
Кацярына ЛАЎРЫНЕНКА :: КРЫНІЦЫ НАТХНЕННЯ ::
|
|
